Out of the outback, back in beschaving

(Voordat ik begin, even een woordje vooraf van de auteur. Het spijt me ontzettend dat ik jullie zo lang heb laten wachten op een nieuw teken van leven. Ik ben een afgrijselijke dochter/vriendin/zus/moat. Onterf me niet, negeer me niet, ik heb er echt spijt van. Ik doe al boete, het is buiten 30 graden en ik zit in een donker internet cafe'tje naast een dikke, stinkende, luidruchtige spelletjes spelende chinees die hier waarschijnlijk de laatste 30 uur ook al zit)

ok mensen, ga er maar eens goed voor zitten want dit wordt een lange.
Het is pas ruim 2 weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven maar gevoelsmatig is het echt maanden geleden. Mijn tocht door de outback is namelijk zo intensief geweest, ik heb zoveel gezien en gedaan dat ik niet eens een poging ga wagen om het allemaal precies te beschrijven.In mijn dagjournaal heb ik geprobeerd om het gevoel van de outback te beschrijven maar zelf daarin faalde ik jammerlijk dus het hier proberen zou waarschijnlijk betekenen dat ik slaande ruzie krijg met het managment van waarbenjij.nu vanwege een overdosis aan letters.
Maar,om jullie toch een beetje een beeld te geven van wat ik de afgelopen 2 weken heb uitgespookt ga ik toch een halfslachtige poging wagen. Ten eerste omdat ik dat als mijn plicht beschouw en ten tweede omdat je anders praatjes krijgt dat ik me 2 weken lang in een hostel heb zitten bezatten en het hele outback verhaal uit mijn duim zuig ;) Maar nogmaals, ik heb niet de illusie dat deze beschrijving ook maar een beetje haalt bij 'the real thing', dat is simpelweg iets wat je meegemaakt moet hebben.

Allereerst, wat is nou precies 'the Outback'? Grof gezegd zijn dat de binnenlanden van Australie. Maar waar nou precies de Outback begint en eindigd daar zijn zelfs de Australiers het niet over eens. Persoonlijk vond ik de Outback al een paar honderd kilometer uit Adelaide starten. Langzaam zag je de omgeving veranderen in een door de mensen gecontroleerde landbouw en weidegrong, naar een ruig, ontoegankelijk en vooral heel erg leeg landschap. Die leegheid van de outback valt met geen pen te beschrijven of vast te leggen. Tientallen foto's heb ik genomen en daarna weer gewist omdat ze de uitgestrektheid van het land niet konden vangen. Als je net door de outback rijdt kun je niets anders dan je verbazen over dat enorme land met die verbazingwekkende kleuren (het rood van het zand brand zich werkelijk in je geheugen). Maar na een tijdje rijden (= uren achtereen hier in Australie) doet het iets vreemds met je, althans met mij. De verbazing over het landschap blijft, maar omdat je niets hebt om naar te kijken, niets wat je aandacht kan afleiden, blijf je alleen met je gedachten. En door de ruimte van het landschap kwam er ook ruimte in mijn hoofd. Eindeloos heb ik zitten malen achterin de auto tot er ineens een punt kwam waar ik me realiseerde dat ik aan niets meer dacht, dat mijn hoofd leeg was. Ik vertelde dit aan Maui en Floor en die bleken ook dezelfde ervaring te hebben. Een andere uitwerking van de outback op mij is dat ik er helemaal creatief van wordt. Hoe weinig ik het laatste halfjaar voor mezelf heb getekend en geschreven, zoveel doe ik het hier. Ineens heb ik inspiratie te over voor tekeningen, liedjes, gedichten, verhalen en films. Raar wat een plek met je kan doen.

Nou had ik natuurlijk ook wel heaps (= australisch voor enorme hoeveelheden en inmiddels een geliefd stopwoord van ons) tijd voor al deze dingen omdat we de afgelopen weken zoveel gereden hebben. Dagen waarop we 600 a 700 kilometer op een dag rijden zijn gemiddeld en ons record ligt op 825 km op 1 dag. Kilometers die trouwens allemaal gereden worden door Maui, die jongen vind het heerlijk om al coca cola zuipende in zijn ford falcon over de Steward Highway te scheuren. Maar daarnaast hebben we ook echt heel veel gezien en gedaan. Nogmaals, alles vertellen zou teveel zijn maar een overzicht van de dingen lijkt me wel handig, ook gezien de foto's die nog bij dit bericht komen.

De eerste dag zijn we naar natuurpark Flinders Rangers gereden. Honderden kangaroes gezien, waarvan er ook veel op onze weg. Aangezien onze auto niet is uitgerust met een idioot grote bullbarr die ieder klein rotauto'tje hier lijkt te hebben waren wij ook genoodzaakt om voor ieder overstekend beest te stoppen (en terecht natuurlijk). Zo'n bullbarr noemen ze hier trouwens een roobarr (roo van kangaroo), en de filosofie erachter is dat je met zo'n ding vol gas mag door karren als er een kangaroe oversteekt, getuige de 'heaps' roadkill die hier langs de weg liggen. Die nacht hebben we geslapen in Flinders Rangers, als enige in kilometers omtrek. Voor het eerst een 'outback sterrenhemel' gezien; omdat het land zo uitgestrekt, leeg en donker is zijn er ontzettend veel
zeer duidelijke sterren te zien die als een koepel om je heen vallen. Schitterend.
De volgende dag was het doel Coober Pedy, 775 km verder dus vroeg vertrokken. Dit was een lange rit en om de verveling te verdrijven verzonnen we idiote spelletjes zoals toeteren naar roadkill en rode auto's spotten (leuk als je 1 auto per uur tegenkomt ;)). Op deze weg ook onze eerste roadtrains tegengekomen; enorme vrachtwagens (sommigen wel 70 meter lang!) die hier als gekken door de outback scheuren. 's Avonds aangekomen in Coober Pedy en ingecheckt bij een motel. De vrouw achter de receptie ging ervan uit dat Floor en ik alleen waren (Maui zat te wachten in de auto) en liet ons daarom maar voor 2 personen betalen. Echte backpackers als we zijn zeiden we hier natuurlijk niks van met als gevolg dat illigale Maui meteen werd gebombardeerd als ons onderduikers kindje en werd omgedoopt tot Anne Frank. Zodra er mensen aan de deurkwamen propten we hem in de kast (en natuurlijk verzonnen we zo nu en dan wat mensen aan de deur ;))
De volgende dag zijn we eerst naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan omdat Floortje een hele nare uitslag op haar gezicht en nek had. Dit was begonnen in Adelaide en was inmiddels zo erg dat haar hele gezicht eronder zat. Bovendien leek ze mij ook te hebben aangestoken alleen was het bij mij veel minder en zat het alleen op mijn armen en rechterbeen (zie foto's). Na 2 uur onderzoeken en heaps van antibiotica en zalf konden we eindelijk Coober Pedy bekijken. Nou, daar waren we snel klaar mee. Dit opaalmijn dorpje staat namelijk bekend om zijn ondergrondse huizen en enorme opaal productie. Het nadeel van dat eerste is dat je ondergrondse huizen niet bovengronds kunt zien en je dus het idee hebt dat je nog door de woestijn tuft, en het nadeel van het tweede is dat deze opaalproducite schijnbaar een idioot soort goudkoorts opwekt wat op zijn beurt weer rare lui met een alcoholverslaving en een douche aversie aantrekt. Voor het idee hebben we nog even een ondergronds huis bezocht (de foto's spreken boekdelen, voor de rest:geen commentaar) en toen met de vlam in de pijp vertrokken. Geer en Goor zouden zeggen: Gillend naar huis! Alleen gingen wij niet naar huis maar was het volgende doel Uluru (Ayers Rock); het nationale symbool van Australie. Natuurlijk kent iedereen deze rots van plaatjes maar om er daarwerkelijk bij te zijn was een bijzondere ervaring. De rots is niet zo massief compact als je zou verwachten maar veel gevormder, iets wat je helemaal merkt als je langs de voet loopt. Daarna zijn we doorgereden naar de Olga's, een soortgelijke rotsformatie als Uluru, die niet zo bekend maar minstens zo indrukwekkend is. Toen zijn we weer teruggereden naar Uluru om de zonsondergang te zien. Tijdens dat proces veraderd de rots namelijk spectaculair van kleur en het leek ons wel gaaf om dit op foto vast te leggen. Niet een erg orgineel idee, zo bleek later, want voor het wisten stonden we tussen honderden, overwegend oudere en buikige toeristen dezelfde foto's als iedereen te nemen. Tot zover spirituele ervaring. Wel mooie foto's trouwens.
Die avond overnachten we op een gratis camping op het Ulurupark, waar we de avond doorbrachten met een groep nederlandse backpackers en een kudde dronken Australiers. Toen Flo en ik 's nachts ons tentje in wilden kruipen stond er een heuse emoe voor! Nou ben ik niet bang aangelegd maar moest wel even slikken toen er een 1,5 meter hoge uit de klauwen gegroeide kip voor mn slaapplek stond. Het beest stoorde zich natuurlijk niet aan ons laffe kkkkkssssstttt van 6 meter afstand en vertrok pas na 15 minuten toen hij het niet meer grappig vond.
De volgende dag reden we door naar het schitterende Kings Canyon waar we 3 uur rondgewandeld hebben. Tijdens onze wandeling kwamen we een Duitse Oostenrijker tegen die hier in zn eentje 6 weken rondtrok in een gehuurde 4 weel drive. Hij was wel toe aan wat gezelschap en wij konden ook wel een fris gezicht gebruiken (vooral arme Maui, die op dat punt 3000 km met 2 vrouwen had gereist ;)) dus besloten we op de camping de avond met hem door te brengen. De camping van keuze had dan wel geen last van emoe's met gevoel voor humor maar wel een ander probleem: dingo's (australische wilde honden). Ik redde een pak noodles dat werd gepikt door zo'n hondsbrutaal mormel. De australische eigenaar stond verderop niksvermoedend te barbequen terwijl de dingo zijn koelkast plunderde. Ik zag het gebeuren en mijn rechtsvaardigheids gevoel kickte natuurlijk meteen in dus al gillend achter de dingo aan. Dat beest kreeg van schrik zowat een bijna doodervaring en maakte dat hij wegkwam, zonder de noodles that is. Apetrots gaf ik de australier zijn noodles terug en toen zei de beste man: 'Girl, that was a very brave but very stupid thing to do.'
Ik heb me nog nooit zo stom gevoeld. Die beesten schijnen namelijk nogal vals te zijn, vooral als er 'heaps' van zijn. En dat waren er op die camping, we konden ze om ons heen horen huilen. Flo en ik waren dan ook maar wat blij toen Bernd ons aanbood om in zijn auto te slapen. Wij lagen met z'n tweeen op een groot bed en de arme ziel lag boven ons in een krap kinderbedje. Bijkomend voordeel van die slaapplek (naast het niet door de dingo's opgevreten worden) was dat we het eidelijk eens warm hadden.Want laat ik jullie vertellen; al die verhaaltjes over Australie als warm land zijn allemaal leugens. Overdag ja, maar 's nachts lagen Flo en ik te vernikkelen in ons tentje met tempraturen van rond het vriespunt. Maar goed, die nacht goed geslapen, wij althans ;)
De volgende dag zijn we naar MacDonalds Rangers gereden, 1 van de vele natuurparken, en op een schitterend strandje onder de volle maan biertjes gedronken met Bernd en 3 vrienden van hem. Voor het eerst weer eens fatsoenlijk gegeten; kangaroevlees van de grill. Tot die tijd moest ik, al kok van de groep, mijn fantastische kookkunsten aanwenden om iedere avond spagetti uit blik op te warmen. Geloof me, na een paar keer 'canned spagetti' krijg je zelfs zin in de roadkill langs de weg.
Dag erop meteen door naar Alice Springs waar we gratis (en illigaal) mochten overnachten in Bernd's luxe hotelkamer. 's avonds uit eten en gestapt. Daarna zijn we zonder Bernd doorgereden richting Litchfield National Park. Bernd nam de trein naar Darwin en we zouden hem later weer oppikken. Overnacht in een klein plaatsje genaamd Tennant Creek op de camping van 2 volledig gestoorde Australiers. De deal was dat we wel op hun camping mochten kamperen, mits we bier met ze gingen drinken 's avonds. Ik heb werkelijk zo hard gelachten om hun verhalen over de mensen die ze ontmoeten op hun camping dat ik er de volgende dag spierpijn van had. Dat is trouwens een ander ding van de outback, je komt hier echt de vreemdste en interessantste types ooit tegen. Omdat het zo afgelegen is hangt er een erg 'ons helpt ons' cultuurtje wat betekend dat iedereen vrienden met elkaar is. Zo pikten wij op een gegeven moment een 66 jarige lifter op die de hele wereld al liftend had overgereisd. Prachtige verhalen had die man, waar we ademloos naar luisterenden. We vonden het gewoon jammer dat hij weer uitstapte.
Na Tennant Creek zijn we doorgereden naar Pine Creek en daar hadden we onze eerste echt warme nachten. Tot je op bed gaat op je slippers rondlopen: heerlijk. In de buurt van Pine Creek waren de Edith waterfalls, een paradijselijke verzameling watervallen waar je bij mag zwemmen. Daar zijn we een dag geweest, hele dag een beetje gezwommen en geluierd, vakantie op vakantie zeg maar. De tweede dag in Pine creek ontmoeten we Bernd weer en zijn we met hem naar Lichtsfield toe gereden. Lichtsfield park is echt een schitterend, relatief klein park. Wat betekend dat je meerdere dingen op 1 dag kan zien en doen. We hebben Berd's auto gepakt en zijn daarmee off road door Lichtsfield gaan rijden. Echt gaaf, met de auto door plassen van 1,5 meter diep. Die dag 3 watervallen gezien en overal gezwommen. In lichtsfield zijn we 2 dagen gebleven en de derde dag zijn we doorgereden naar het bekende Kakadu Park. Die enorme (zo groot als Belgie) park staat bekend om zijn grote populaties kakatoe's, zowel zwarte als witte exemplaren. Persoonlijk vond ik Kakadu park eigenlijk wat tegenvallen maar dat kwam omdat je eerst een uur moet rijden voor je iets kan zien. En bovendien was ik wel toe aan wat beschaving. Dus de volgende dag naar Darwin gereden waar ik nu nog bivakkeer.
Darwin is echt heel erg gaaf, een soort backpackers paradijs waar het iedere avond bal is. We plannen hier een tijdje te blijven wat betekend dat we werk moeten gaan zoeken want het leven is hier duur (denk aan heaps bier iedere avond ;)). Gister hebben we een baantje als serveersters bij het casino geregeld en ik kan waarschijnlijk aan de slag in een kroeg hier. Verder stikt het hier van de leuke mensen, we hadden binnen 1 dag een vriendenploegje gemaakt van Nederlanders en Australiers waarmee we overdag de hele dag aan de rand van 1 van onze 3 (!) hostel zwembaden liggen te bakken in 30 graden. Ja mensen, ik heb het zwaar ;)

Zo, dat is mijn outback verhaal, nu nog zorgen dat de foto's erop komen. Dit probeer ik morgen even want ik moet nu eerst wat eten (mijn kater van gister zegt dat ik veel vette dingen moet gaan scoren ;))
Bedankt voor al jullie reacties op mijn vorige blog, ik heb hard gelachen en even een traantje weggepinkt. Morgen ga ik mensen persoonlijk terug mailen (ja sanne, je ecards komen eraan) en mn hyves bijwerken. Tot dan!

Hou van jullie!

Heaps dikke knuffels
Geja