Sri Lanka in een rotgank

Ongeveer 10 jaar geleden toen ik nog rood haar en pukkels had, besprak ik met een vriendin onze dromen voor de toekomst. Ik vertelde haar dat ik ooit een reis wilde maken, verre landen wilde zien en dan met name India. Dat land had mij al van jongs af aan gefascineerd. De fascinatie kwam door een aflevering van Barbapapa (of all things?) op een oude videoband uit de tijd dat onze Tim nog een baby was. In deze videoband maken Barbapapa en zijn familie een wereldreis, waar ze onder andere India bezoeken. India wordt neergezet als een mysterieus en (zelfs voor Barbapapa begrippen) uitermate kleurrijk land, en door dat beeld werd in mijn kindergeest het verlangen om dit land ooit te bezoeken geboren. Later werd dit beeld, en verlangen, versterkt toen ik de India foto's van een tante zag; vrouwen in kleurrijke sari's en babies met zwarte kohl rond hun ogen. Ik heb nooit begrepen waarom India zo'n aantrekkingskracht op me had maar het was zo, en eens zou ik deze droom waarmaken.
De vriendin (van binnen een doodgewoon urker meisje als ik, maar van buiten een exotische schoonheid met satijnen haar en een huidskleur van gesmolten chocolade) zei dat ze graag met me wel zou willen vergezellen deze reis, mits we het land van haar dromen ook zouden bezoeken: Sri Lanka; het land waar ze geboren was en enkele weken had gewoond voordat ze met haar nieuwe ouders naar Nederland afreisde. Volgens haar was Sri Lanka prachtig, en zou ze willen zien hoe de mensen daar leefden, hoe zij zou hebben geleefd als dingen anders waren geweest. Tot mijn verbazing had ik nooit bij dit verlangen van haar stilgestaan. Wanneer iemand praat, kleed en leeft net als jij vervagen verschillen in uiterlijk en daarmee verschillen in afkomst en achtergrond. Maar nu klonk het volkomen logisch. Waar mijn verlangen kinderlijk en onverklaarbaar was (een tekenfilm en wat foto's) was de hare het zoeken naar een onbekend en verloren stuk van haarzelf. Zij wilde terug naar een land waar ze ooit deel van was, en wat daardoor een deel van haar was. Ik geloof dat we aan het eind van dit gesprek elkaar plechtig beloofden dit ooit waar te maken, zoals je dat doet als je 15 jaar en naief bent, en nog gelooft dat iedereen zijn dromen kan waar maken en je niet kan sterven op je 17 de.
"It's a deal" zei ze nog.

Toen ik in het vliegtuig van mijn geliefde India naar Sri Lanka vloog besefte ik ineens dat ik deze droom, in tegenstelling tot zoveel andere puberdromen, had waargemaakt. Ondanks alle twijfels die ik over India had ben ik toch gegaan en nu, terwijl ik in een hobbelige bus door de stoffige straten van Rajkot rij, ben ik daar nog iedere dag dankbaar voor. De beslissing om naar Sri Lanka te gaan was onverwacht, gevoed door goedkope vliegtickets en een (achteraf tegenvallende) trip naar de Andaman eilanden (meer daarover in mijn volgende India verslag). Ik geloof dat Dave's exacte woorden waren: "Als we dan toch zo dichtbij zijn kunnen we net zo goed dat extra stempeltje in ons paspoort zetten". En zo vond ik mezelf onverwacht en enigzins onenthousiast in een vliegtuig naar Sri Lanka tot ik besefte dat ik hiermee mijn deel van de "deal" met mijn vriendin inloste. Alleen was dit haar droomland, niet de mijne.
Na landing gingen we rechtstreeks naar de hoofdstad Colombo. We hadden in het vliegtuig een strak reisschema gemaakt aangezien we veel wilden zien van Sri Lanka wilden zien en daarnaast ook een behoorlijke tijd op haar beroemde stranden (en in Dave's geval: beroemde golven) wilden doorbrengen. Dus het plan was: Express Toerisme!
(Vertaling Express Toerisme: Elke morgen om een onchristelijk uur opstaan om verschrikkelijk uitputtende dingen zo vroeg mogelijk gedaan te krijgen zodat je 's middags weer in een propvolle bus naar de volgende verschrikkelijk uitputtende bestemming kan reizen. Bron: De Dikke Van Urk)
Ter illustratie en klein schema van de eerste 6 dagen van onze reis:

Dag 1: Aankomst ik Colombo om 10 uur (opgestaan om 4 uur in India voor een 7.00 vlucht) Hotel gezocht en daarna "Tour du Colombo".
Colombo is de hoofdstad van Sri Lanka en daarmee de hoofdstad van een land net vrij van burgeroorlog. Overal in de stad zijn de zgn roadblocks; een hek middenin de straat met een aantal zwaarbewapende en doodverveelde militairen, wiens enige pleziertje niks vermoedende toeristen fouilleren is. Blijkbaar hebben wij de "zelfmoordterrorist vibe" alhoewel ik denk dat de eerste Kiwi of Hollandse zelfmoordterrorist nog geboren moet worden. Het maakt de tour wel interessant als je om de zoveel meter gefoullieert wordt, maar na een tijdje ben je het spuugzat. Daarom de volgende dag:

Dag 2: Opstaan om 5.00, op naar Kandy! Treinen in Sri Lanka zijn ongeveer hetzelfde als treinen in India, behalve dat het moeilijk is om zitplaatsen te kopen omdat deze al maanden van te voren vol zijn (net als in India overigens, alleen reserveren ze daar een aantal zitplaatsten voor onwetende toeristen als ons die veel te laat een kaartje kopen). Dus dat betekent een paar uur lang staan in een zweterige en zwiepende coupe. Gelukkig zag ik er na een uur blijkbaar zo ongelukkig uit dat een lieve familie me een plaats aanbood (jongste neefje nummer 16's plaats, waarna hij me non stop boze blikken zond). Ik werd meteen geadopteerd, en volgestopt met allerlei snoep en frisdrank waar ik geen nee tegen kon zeggen. Aankomst in Kandy, uur rondgesjouwt voordat we eindelijk een hotel vonden (blijkbaar is het woord hotel in Sri Lanka een plek om te eten dus werden we van restaurant naar restaurant gestuurd.) Wat gegeten en toen "Tour du Kandy". Blijkbaar is Kandy vol met sneaky gidsen: mensen waarmee je "toevallig" op straat aan de praat raakt (wat in Azie overigens normaal is, we worden wel 12000 keer per dag gevraagd waar we vandaan komen) en je een dan een aantal plekken aanraden waar ze je ook wel even kunnen brengen, en voor je het weet ben je 2 uur van wetenswaardigheden over deze plekken en 1000 rupees lichter. Shit. Tot zover ons idee dat we niet meer zo naief waren na 2 maanden Azie.

Dag 3. Opstaan om 6 uur, op naar Kandy's schitterende botanische tuinen! Daarna 6 uur lang met de bus en trein (weer geen zitplaats) op naar Adams Peak, een religieuze berg met 10.000 treden die je naar een tempel op de top leiden. Deze klim wordt door vele Sri Lankanen ieder jaar gemaakt omdat het voor zowel het Christelijke geloof als het Bhuddisme een pelgrimage is (de Bhuddisten noemen het Bhudda's peak). Het uitzicht op de top moest verbazingwekkend zijn, helemaal als je daar bent voor zonsopgang. Bovendien is Adam's Peak de enige hoge berg in de wijde omgeving wat een driehoekige schaduw op het landschap creeert. Redenen genoeg om de klim te maken zou je zeggen. Ware het niet dat het je ongeveer 4 uur kost om op de top te komen.

(Daarom) dag 4 op om 2 uur 's nachts. En klimmen maar. En dat is lang. Heel lang. Vooral als je je astmapompje (natuurlijk) bent vergeten en je het halverwege benauwd krijgt. Dan is het nog langer. Maar toch gehaald, in een luttele 3,5 uur. Dus dat betekend een uur wachten in de kou. Ik had het kunnen weten, religieuze pelgrimages zijn niks voor mij. Maar het uitzicht was schitterend, dat moet ik Adam's Peak nageven. Kippevel tijdens zonsopgang (en niet omdat het zo verschrikkelijk koud was) en de enorme schaduw op het uitgetrekte land was waarlijk een wonder. Hierna in 45 minuten de berg afgerend want we moesten een bus halen. Naar Haputale, middenin de beroemde theevelden van Sri Lanka. Daar is een uitzichtpunt waar je gewoonweg MOET zijn voor zonsopgang. Alleen kost het een uur om daar te komen.
Dus?

Dag 5 op om 5 uur. Zonsopgang was inderdaad adembenemend. Net als onze spierpijn. Geen tijd om te relaxen, want er was al bijna een week voorbij en moest meer gedaan worden! Dus hop, weer op een bus, natuurlijk een staanplaats (erg fijn voor de zere spieren ;)) en naar beneden, naar Yala National Park waar ze Heel Veel luipaarden hebben (volgens onze Lonely Planet). Maar het probleem met luipaarden is? Ze houden niet van uitslapen en wel van een "middagknippien". Als je ze wil zien dan moet je?

Dag 6, op om 4.30. En op is in dit geval een relatief begrip aangezien we allebei amper lopen kunnen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n vreselijke spierpijn gehad. Dit is geen spierpijn, dit is complete muiterij van alle spieren onder mijn navel die me blijkbaar spuugzat zijn. Als ik sneller probeer te lopen (en met lopen bedoel ik een soort kreupel hobbelgangetje waar ik zelfs van de ledemaatloze bedelaars medelijdende blikken voor krijg) weigeren mijn benen simpelweg dienst, alsof ze niet al 24 jaar weten wat ze horen te doen. In deze staat gaan we 5 uur lang in een hobbelige jeep op luipaarden jacht! En het werkt, na 3 uur zien we in de verte een luipaard. Ok, het is meer een geel vlekje in de verte (gelukkig had één van onze mede toeristen een verrekijker bij zich waardoor we daadwerkelijk een luipaard zagen), maar toch, mission accomplished! En dat betekend dat we nu eindelijk naar het strand kunnen gaan voor een goede week uitslapen en heeeeeerlijk niksdoen! Dus op naar Mirissa, waar onze hoteleigenaresse 100 rupees van de prijs afhaalt als ze mij van de bus ziet komen. Haar hotel was te duur maar ze kan Dave toch ook niet zo laten lopen met zijn arme vrouw?. We hebben het maar zo gelaten. Vlak voordat we in (welverdiende) slaap vallen zegt Dave: "Morgenchtend vroeg op om te surfen"? Ik had nog net genoeg kracht om een boek naar zijn hoofd te gooien.
Onze tijd in Sri Lanka na deze hectische week was (zoals verwacht) heerlijk lui en relaxed. Op het walvis spotten na hebben we niets gedaan waar we vroeg voor op moesten of moe van werden (behalve dan teveel drinken, daar kun je je ook erg moe van voelen ;).) We hebben ruim onze tijd genomen om langs de kust terug naar Negombo (waar het vliegveld en Oal was) te reizen. Sri Lanka's stranden zijn idd erg fijn, het bier is koud en lekker en de mensen erg vriendelijk. Maar al die tijd, bij alles wat ik deed was altijd mijn vriendin niet ver van mijn gedachten. Door het reizen in Sri Lanka kwamen langvergeten herinneringen van haar terug. Ik zag haar in elk paar zwarte ogen, bij elke hand die ik gaf raakte ik haar aan (die droge, benige vingers..) en hoorde haar lach op elke hoek van de straat. Helaas kan ik het haar niet meer vertellen, maar haar droomland was inderdaad prachtig, en ik denk dat ze dat deel van haarzelf wat ze had achtergelaten hier had kunnen vinden.
Ik heb in ieder geval een deel van haar daar terug gevonden.

Tot de volgende keer!

Dikke poes
Geja

(en oja, weer even urkers kunnen praten op een terras in Sri Lanka was geweldig. Oal en Diny, dank je wel, ook voor het Sri Lanka "speatjun"!)