Leven in Karratha,deel 2: walvissen en tuinslangen

Hey hey hey allemaal!
Weer een teken van leven uit stoffig Karratha. Het is hier nog steeds winter, wat betekend dat we elke dag een aangename 20 tot 25 graden hebben, met een paar uitschieters naar 30 (sorry Nederlanders...) We wonen nog steeds met de Ieren maar zijn hard op zoek naar een nieuwe woonplek, omdat je nou eenmaal niet lang op deze manier kan leven. Ik bedoel, drinken is leuk hoor, en feestjes ook maar er is een zekere houdbaarheisdatum aan feestjes en drinken DE HELE TIJD. Helemaal nu ik niet meer de moeder kan uithangen, want... (trommelgeroffel!).. IK HEB MIJN VISA!!!
Jeej!!!!!! Een paar weken geleden lag hij daar ineens op de deurmat, onze 222 pagina’s dikke map met ons leven van de afgelopen 1,5 jaar erin! We hadden hem pas een paar maanden later verwacht en dus waren we lichtelijk zenuwachtig toen we de meegestuurde brief openmaakten. Maar, zoals verwacht, Australie heeft gelukkig ingezien wat voor een fantastische aanwinst ik voor dit land ben, en mij het visum zonder enige vertraging gegeven (of hadden simpelweg geen zin om door 222 pagina’s heen te kauwen...)
Afijn, nu moet ik dus verplicht van mijn luie kont afkomen, wat maar goed is ook want ik ben de afgelopen maanden 8 kilo aangekomen haha. De eerste 2 weken na mijn visum heb ik een baan als landscaper gehad, wat een soort INTO voor gevorderden is. Gaten graven, plantjes planten, plantjes water geven en nog meer gaten graven, en dat alles voor ongeveer 26 euro per uur. Niet slecht, maar ondertussen heb ik een nieuwe baan weten te scoren: Washdown Crew! Hoe on-ge-lo-fe-lijk spannend dit ook klinkt, ook dit is een lichtelijke kut baan (schoonspuiten van machines en schepen) maar het is beter betaald (ongeveer 27/28 euro per uur) en het is met een groot mijn bedrijf genaamd Rio Tinto. Nou is een baan met Rio zo ongeveer de heilige graal in Karratha, omdat er binnen dit bedrijf heel veel geld te verdienen valt (mits je jezelf bewijst natuurlijk). Dus mijn plan tot werelddominatie is eindelijk van start gegaan, niet door indoctrinatie van kinderen met kunstklassen maar met behulp van een hogedruk tuinslang.

Ok, genoeg over mijn booming carriere in Karratha, ik begin maandag en in mijn volgende verslag zal ik jullie eindeloos weten te boeien met alle technische details van mijn schitterende baan als afspuiter (wat zo’n beetje de letterlijke vertaling van washdown is...). Laten we het over walvissen hebben. Ik heb jullie al verteld dat de oceaan rond Karratha een soort onderwonderwaterland is, met een ongelofelijke variteit van verschillende soorten vissen, schildpadden en waterzoogdieren. Sinds een maand is daar een interessante soort bijgekomen: honderden migrerende bultrug walvissen! Tussen de maanden augustus tot november trekken deze enorme beesten naar het noorden, langs de eilanden voor de kust van Karratha. Dave had er een paar gezien toen hij en een vriend waren gaan surfen, iets waar ik natuurlijk zo verschrikkelijk jaloers op was dat ik hem verplichte om mij de volgende keer mee te nemen. Dus afgelopen zondag zijn we om half 5 opgestaan (jullie begrijpen dat ik deze walvissen HEEL graag wilde zien) en met een paar mensen de zee opgegaan. Ik had lichtelijk verwacht dat we met een hoop geluk 1 of 2 walvissen zouden zien, en dan waaschijnlijk ook nog op een enorme afstand. Maar zodra we ver genoeg waren stuiten we al op onze eerste moeder met kalf. Het is aan te raden om een veilige afstand van deze dieren te houden, ze zijn per slot van rekenening 15 meter lang,30 ton zwaar en de moeders kunnen heel beschermend naar de kalfjes zijn, maar dat heeft niemand de walvissen verteld. Want zodra je in de buurt komt dan ben je natuurlijk reuze interessant voor de jonge kalfjes, vooral omdat mam het waarschijnlijk niet goed vind. Een paar keer kwamen ze dus zo dichtbij dat ik dacht dat ze de boot zouden raken, en dat dave ze zeker had kunnen aaien als ik hem er niet hysterisch van had weerhouden (meneer had z’n snorkeloutfit al aan en stond op het punt er bij in te duiken als ik hem niet had getackeld). En dat was nog maar het begin, die dag hebben we wel zeker 8 verschillende walvissen gezien, waaronder flappie, een enorm exemplaar die 10 minuten lang met zijn staart op het water aan het slaan was. Een fantastische ervaring, gewoon om de hoek hier, daar wil ik nog wel een tijdje met een tuinslang voor staan hannesen ;)

Tot de volgende keer kinders, en ik ga hopelijk even wat foto’s en video's van walvissen op het net wurmen.

Dikke poes