Eindelijk dan: Leven in Karratha, deel 1

Oke oke, we zijn bijna 2 maanden verder en jullie moeten me ondertussen bijna vergeten zijn maar hier is ie dan eindelijk: Mijn eerste weblog uit Karratha!!
Allereerst wil ik hier even de aandacht vestigen op het feit dat mijn lieve vriendin Judith is geslaagd! Juut, je bent een kanjer en ik ben APETROTS op je!!
In mijn verdediging, ik heb de hele tijd weinig toegang tot een computer met internet gehad en ik ben vreselijk druk geweest met mijn hele visum gebeuren. Maar sinds 2 dagen hebben we en laptop gekocht (iemand had onze laptop 'geleend' toen we in Nieuw Zeeland waren, en vergeten terug te brengen) en sinds een week ligt mijn visum applicatie op een bureau ergens in Perth.
Allereerst over dat visum. Voor de mensen die geen idee hebben waar ik het over heb hier is een snelcursus Verblijven-In-Australie: om te kunnen werken in Australie heb je een visum nodig. De eerste keer dat ik hier was had ik wat men noemt een Working Holiday Visa, een ssort uitwisselings programma visum tussen Australie en een hele boel landen. Dit geeft jonge reizigers de ruimte om door Australie te backpacken (lees: binnen no time al je zuur verdiende geld op te drinken en daardoor zo blut te worden dat je moet werken om te overleven) en geeft Australie de ruimte om deze backpackers te misbruiken door ze de meest miserabele baantjes in hun land te laten opknappen. Nou iedereen kan een eerste jaars Working Holiday visum krijgen,en net als ik een maanden lang ellendige baantjes opknappen om je drankprobleem te financieren, maar om een tweede jaars visum te krijgen moet je minimaal 3 maanden de ALLER ELLENDIGSTE baantjes doen.En met ALLER ELLENDIGSTE baantjes bedoel ik dingen als fruitplukken en kolen schoppen. En dit moet ook nog gebeuren in wat Australiers qualificeren als 'de afgelegen gebieden van Australie'. Aangezien heel Australie zowat afgelegen is bedoelen ze hiermee 'gebieden waar je met meer dan 3 tanden in je mond een rariteit bent en je buren je als avondeten willen.' Nou, zoals de meesten van jullie wel weten, heb ik genoeg tijd doorgebracht in dit soort gebieden (lees voor een geheugen opfrisser mijn weblog: Fear and Loathing in Mount Magnet) maar was ik nooit gek genoeg om ook daadwerkelijk hard te werken daar. In plaats daarvan zorgde ik voor werk dichtbij mijn favoriete tijdverdrijf in Australie: Bier drinken. Met als gevolg dat ik nu geen tweede jaars visum kan krijgen. Daarom moesten Dave en ik een zogenaamd partner visum aan vragen. Voor dit visum moet je bewijzen dat jaar lang een relatie hebt gehad, en al deze tijd samengewoont/gereist hebt. Gelukkig hebben Dave en ik inmiddels al meer dan 1,5 jaar een relatie en hebben we al die tijd (in het begin min of meer per ongeluk) samengewoont en gereist. Maar ja...Bewijs dat maar eens. Nou, om een lang verhaal kort te maken: Het was een lang verhaal. 222 pagina's lang om precies te zijn. Zelfs mijn eind scriptie was niet zo enorm (en jullie weten hoe langdradig hoe ik kan zijn...) Bankafschriften, brieven, getuigenschriften (dank je wel Janny en Mijnheer Agent) en lieve briefjes (die altijd aan mij waren gericht omdat Dave niks bewaard> waardoor ik uiteraard als 'de bitch' uit de bus kom). Dus nu is die enorme map de deur uit, en is het lange wachten begonnen. Want natuurlijk moeten die 222 pagina's langs een boel papierkauwers en moeten die het eerst allemaal verteren voordat ze me een uitspraak kunnen geven. En tot die tijd heb ik een toeristen visum en mag ik dus niet werken.

Waarmee we zijn aangekomen bij het volgende onderwerp: Mijn luie leven als een verplicht huisvrouwtje. Want denk nou niet dat dat makkelijk is. Ten eeste heb ik niet 1, maar maar liefs 4 mannen om rekening mee te houden. En 3 daarvan zijn Iers. En als jullie niet weten wat dat inhoud, lees nog maars eens een oud weblog van mij. Zodra er Ieren in het spel zijn gaat het altijd mis. Dan wordt je ineens 's morgens wakker in een vreemde tuin, zónder wenkbrauwen maar mét een telefoonnummer op je voorhoofd. Niet dat het ooit zo ver is gekomen, maar dat scenario kwam een paar keer dichtbij. Dus jullie begrijpen dat ik met een ernstig 'skriebelbientjun' het huis binnenkwam. Niet dat ik dacht dat ik niet met de jongens overweg zou kunnen, natúúrlijk zou ik met ze overweg kunnen: zij zijn Iers en ik hou van drinken, maar ik was vooral ongerust over de toekomst van het huis, mijn banksaldo en lever in de komende aantal maanden. Kijk, begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van een feestje, en (dit komt misschien als een verrassing voor jullie ;)) ben heus niet vies van een drankje, maar ik ben in de eerste plaats naar Karratha terug gekomen om geld te verdienen en een tijdje rustig aan te doen. Het backpackers leven was fantastisch maar zoals ze hier zeggen: Been there, done that and it cost me my money and liver. Afijn, mijn huisgenoten; Mossy, Paddy and Tom, zijn (zoals verwacht) fantastisch. Mossy is een soort mannelijke versie van mij: Lang, chaotisch en verstrooit. Hij is altijd van alles kwijt en heeft dan het hele huis op zijn kop voordat hij beseft dat het gewoon in zijn zak zit. Als ik een euro zou krijgen voor iedere keer dat hij me ‘s morgens wakker belt omdat hij zichzelf heeft buitengesloten dan zou ik niet meer hoeven werken. Mossy heeft een vriendin in Karratha, Kate. Kate is zo Australisch als een kangaroe, en altijd wel in voor iets. Met haar heb ik de afgelopen tijd veel opgetrokken en iedere keer is het hilarsch. Daarbij bezit Kate een vakantiehuisje op één van de eilanden waar je je fantastisch kan verblijven en je een schipbreukeling kan wanen (een schipbreukeling met een jaarvoorraad aan drank that is) . Alleen dat maakt Kate al een fantasatische vriendin ;) Als Mossy niet bij Kate is deelt hij een kamer met Paddy, wat een prestatie op zich is aangezien ik nog nooit iemand zo hard heb horen snurken als onze Pat. Echt waar, het is ongelofelijk hoeveel geluid er uit dat kleine mannetje (1 meter 60) komt, al zou je willen dan zou je nog niet zoveel lawaai kunnen maken. Paddy is de oudste van ons allemaal, hij is 32, maar we beschouwen hem desondanks allemaal als ons (ietwat disfunctionele) zorgenkind. Dit komt omdat Paddy to-taal niet voor zichzelf zorgt. Hij eet niet, slaapt amper en drinkt als een vis. 3 keer in de week wordt er een afhaalmaaltijd bij Mac Donalds gehaald en de sla in de hamburger is zijn groenten voor een week. De rest van de vitamines en mineralen haalt hij uit de oceanen bier die hij drinkt. Dus af en toe verplicht ik hem om met ons mee te eten door simpelweg voor hem op te scheppen en voor te schotelen. En als hij weer eens op de bank in slaap is gevallen na een weekend lang comazuipen zetten wij zijn telefoonwekker zodat hij zijn werk niet mist. Tom is een zogenaamde ‘roadworker’, wat betekent dat hij wegen aanlegt. Daardoor is hij veel weg, slaapt hij in hotels, wat goed is voor hem omdat hij dan eindelijk in een normaal bed kan slapen. Tom heeft namelijk geen echt huis in Karratha, door zijn baan kan hij geen bed in de backpackers nemen, dus wanneer hij hier is is hij verplicht om op de bank te slapen. En dat klinkt leuker dan het is aangezien Tom 2, en de bank 1,5 meter is. En daarbij moet hij de bank ook nog delen met allerlei ongedierte... Als je dit allemaal weet dan is het een wonder dat Tom altijd zo grappig en gezellig is. Eigenlijk zijn ze alle drie leuk, lief en aardig maar mén... Ze maken een klerezooi! Nou jullie weten allemaal wel dat ik heus niet de aller netste ben, ondanks mijn Janny-genen, maar deze jongens maken het wel heel bont. Soms denk ik wel eens dat ze echt denken dat de kleine groene mannetjes de shitzooi achter hun kunt opruimt. Maar die kleine groene mannetjes zijn in werkelijkheid een 1.77 lang chagarijnig vrouwtje. Dus voor het eerst in mijn leven ben ik eens de meest verantwoordelijke in het huis, en die verantwoordelijkheid komt met een zekere zin van burgelijkheid,ik bedoel, als je een huis vol ieren moet verzorgen dan kun je het net zo goed goed doen. Dus nu maak ik 8 uur per dag schoon, sta ik 2 uur per dag achter het fornuis en werk ik de rest van de tijd in mijn tuintje. Ok, dat is natuurlijk schandelijk overdreven, maar ik heb wel degelijk een (kruiden)tuintje. Aangelegd in de achtertuin. Ik weet dat Sanne nu stijl achterover ligt, want zij kent de achtertuin in kwestie en zij weet dat ik door meters lege flessen moest ploegen om uberhaupt de bodem van de achtertuin te zien. Om maar niet te spreken van de SOA’s die je kan krijgen door alleen al de kruiden daar gegroeit te eten. Maar goed, de uren zitten erin (net als ongeveer 12.000 bierflesjes in 8 containers) en nu groeien de tomatenplanten weelderig. Ik heb zelfs mijn huisgenoten geinspireerd tot tuinieren. Al groeien zij geen tomaten...
En bij een beetje huiselijkheid hoort natuurlijk ook een huisdier, helemaal als je mij een beetje kent. Dus om die drang te vervullen hebben we sinds 2 weken een heuse pup! Hij heet Bus, is een halve rotweiler en een halve Blue Heeler (= een australisch ras) en is morgen 6 weken oud. Ja, we hebben hem sinds 4 weken, wat erg jong is, maar zijn moeder woont hiernaast en kwam elke dag langs om hem melk te geven. En het huis waar hij was geboren was niet het meest veilige huis voor puppy’s, getuige het feit dat hij de enige overlevende van een nest van 7 is. Zijn boertjes en zusjes zijn door nare en domme ongelukken overleden die blijkbaar gebeuren als in een huis vol met aboriginal dronkelappen woont. Dan maar in een huis vol met ierse dronkelappen. Anyway, Bus is fantastisch.Hij is niet de slimste maar maakt dat goed met een enorme dosis enthousiasme. Wat dat betreft doet hij me erg denken aan Gijs, de lichtelijk achtelijke kater die Ab en ik samen hadden. Dom maar oooh zoooo lief. Bus is een kleine poep/plas en speelmachine die inmiddels een hele fanschare heeft. Tegenwoordig hebben we meer mensen over de vloer die Bus willen zien dan mensen die voor ons komen. Jammergenoeg moeten we hem zaterdag aan zijn echte baasje geven, een vriend van Dave, die dan terug komt van vakantie. We zijn nu al in tranen.

Gelukkig is er genoeg om ons af te leiden van het aankomende vertrek van Bus. Karratha is een stoffig klein stadje maar als je een boot hebt dan kun je binnen een half uur op één van de mooiste stukjes oceaan van de wereld zitten. Vissen in Karratha is een belevenis. Niet alleen is er zat vis, onze diepvries zit meestal bastensvol, maar de kans is groot dat je een haai, tonijn of zaagvis aan de haak slaat. De kans dat je deze ook daadwerkelijk binnenhaalt is natuurlijk een stuk kleiner... Maar je hoeft niet iets te vangen om een fantastische dag op het water te hebben. Je kan hier dolfijnen, schildpadden, tonijnen en mantaroggen spotten, en soms allemaal in 1 dag. Dat maakt een stoffig stadje toch een stug aantrekkelijker.

En natuurlijk maken de mensen de plek, en dat is hier zeker zo. Niet alleen zijn mijn huisgenoten mijn moas, er zijn nu al zoveel nieuwe mensen die nu al echte vrienden zijn. Kate natuurlijk, maar ook lieve Nederlandse Floortje, met wie ik uren (in het Nederlands!) kan beppen en Nederland kan toejuigen in het voetbal. En de beeldschone 1,80 lange Nieuw Zeelandse Abbey, die ik de hele avond moet verdedigen tegen opdringerige mannen als we samen uit zijn.En kleine Canadese Sarah, die nooit drinkt maar langer in de pub blijft dan iedereen anders. Of mijn wingman Engelse Dean, wiens enige reden van bestaan voetbal, drinken en meiden versieren is, en mij hier om één of andere reden graag bij betrekt (ik haat voetbal maar kan goed drinken en ben schijnbaar een meiden magneet...) Daarnaast heeft Karratha een goede uitgaansscene, als je maar weet waar je naar toe moet. Zo zijn er live muziek, karaoke, triviant, open microfoon en toss de boss avonden. Die laatste is mijn persoonlijke favoriet, op vrijdag een uur lang een drankjes bestellen en en dan kop of munt gokken. Heb je het goed, dan betaal je niks. En als je de juiste mensen kent betaal je nooit wat. ;)

Dit alles wil natuurlijk niet zeggen dat ik mijn lieve vrienden thuis niet mis. Ik kan wel janken als ze hier ‘Valerie’ draaien,en soms als ik buiten een wijntje doe dan fantaseer ik dat ik in een tuin in lelystad zit. Als ik een afhaal ijskoffie bij het plaatselijke cafe haal dan zou ik willen dat het de Hema was. Of als ik aan de bar zit dan wens ik dat ik in de Wabu slap aan het ouwehoeren zat. En portiekjes plassen is hier lang zo leuk niet als ik Leeuwarden. Ik mis jullie.

Tot zover mijn lieve familie en vrienden, hoop snel wat van jullie te horen en hou van jullie

Dikke poes
Geeeeeeeeeeeeee