Ode aan de Oostkust

G’day trouw leespubliek van de meest luie schrijfster ooit!
Het moment is daar: mijn laatste uren in australie zijn aangebroken. En zoals mijn reis ooit begon met een lofzang op Sydney, 9 maanden geleden, zo eindigd mijn australie avontuur met een lofzang op zondermeer het mooiste gedeelte van dit schitterende land: de oostkust.

Maar voordat ik dat doe, eerst even dit: Johan en Marijke, van harte gefeliciteerd met jullie zoon, wat een lekkere knul!

In mijn laatste weblog schreef ik dat ik verkouden het weer zo slecht in Byron Bay was. Nou, mijn ongeluk stopte daar niet want 2 dagen later stapte ik, in mijn onnavolgbare-gestoorde-motoriek-Geja-stijl, verkeerd van een stoepje af en BAF! daar lag ik…. Ik hoor jullie denken: die was vast zo dronken als een lor. Nou ga ik niet ontkennen dat ik hem best wel lust van tijd op tijd (vraag maar aan mijn ouders die ik dan -vaste prik- ‘verblijd’ met een drunken dial….) maar nee, deze keer was dit echt niet het geval. Sterker nog, we stonden op het punt om uit te gaan, in de rij voor een pub. Een grote pub, dus een lange rij. Lees: veel publiek. Ja, als ik een uitglijder maak dan doe ik het ook goed, met zoveel toeschouwers mogelijk. Om een lang verhaal kort te maken: het resultaat van dit akkefietje: een stel gescheurde enkelbanden die met rust moeten genezen. Rust = op bed liggen met je been omhoog. Jammergenoeg hadden wij nou net een 4 weeldrive tour naar Fraser Island en een boot trip naar de WhitSundays geboekt. Zeg maar dag tegen je rust. Dus, de volgende dag een stel krukken gehaald, ‘t been stevig ingepakt en hup, in de bus naar Noosa, met in mijn kielzog een klagende Canadees die ineens niet alleen haar eigen maar ook mijn 20 kilo zware backpack moest dragen. Gelukkig hadden we een paar dagen in Noosa voordat we naar Hervey Bay toe zouden reizen, vanwaar onze Fraser Island trip zou starten, dus zou ik wat rust kunnen nemen. En als rust betekend; met krukken en al op je plaat gaan in een pub zodat je naar je kamer gedragen moet worden door de uitsmijters, dan heb ik het behoorlijk goed gedaan. Gelukkig kwam er versterking, iemand die al eerder bewezen had heel goed op mij te kunnen passen: Floor! Die belde waar ik uithing en toen ze hoorde wat onze plannen waren besloot ze onmiddelijk met ons mee te gaan. Ik blij ( want ik ben gek op Floor en kon niet wachten om haar te zien), zij blij (want ze ging een te gekke tour doen aan het eind van haar trip met iemand waar ze eerder al een fantastische tijd mee had gehad) en Danica blij (want ze hoefde mijn rotzooi niet meer in haar eentje mee te zeulen).

De volgende stop was Hervey bay waar een hele grote groep mensen en 4 hele grote auto’s op ons wachten. Wat jullie moeten weten van de oostkust is dat de omgeving heel anders is dan ik tot nu toe heb gezien in Australie. Alles is hier groen, in fel contrast tot de oranje woestijn die het westen en midden is, met heuse regenwouden die de zee in lijken te groeien. Als je hier in de bus zit kun je jezelf daadwerkelijk uren vermaken met uit het raam kijken naar al dat prachtigs in plaats van een zooi slapptabletten te nemen en uren lang oncomfortabel te maffen. Fraser Island is geen uitzondering, het is ‘s werelds grootste zandeiland met enorme wouden en stranden. Wij hadden gekozen voor een behoorlijk primitieve, avontuurlijke paar dagen waar je rond scheurt met je 4WD, ‘s nachts kampeert op het strand en je eigen potje kookt. Klinkt fantastisch in de folder tot je realiseert dat zand best wel hard is zonder matras, en tussen je tanden en dat poepen met spade (om een gat te graven en de dingo’s mee dood te slaan als ze je in je kont proberen te bijten) best moeilijk is. Maar avontuurlijk is het wel. We waren met een groep van +- 40 mensen die allemaal opgesplitst werden in kleinere groepen van ongeveer 10. Die 10 mensen deelden een auto, tenten, kookgerei en de eerder genoemde spade met elkaar en moesten het dus echt samen zien te rooien. Wij hadden een fantastische groep met een stel Ieren, Netherlanders (veel ‘dutchies’ hier aan de oostkust!), Denen, Zweden (noem je dat zo?) en natuurlijk onze kleine Canadees. Iedereen kon het met elkaar vinden, onze auto deed het goed, mijn taak als chef werkte uit, kortom: tging als een tiet! Overdag rondscheuren in die enorme bak en de prachtige stranden en meren bezocht die Fraser Island rijk is,‘s avonds samen eten, wijn drinken, slap ouwehoeren en gezamelijk de vele dingo’s op een afstand houden, wat wil een mens nog meer? En zoals jullie wel op de foto’s kunnen zien is Fraser echt schitterend. Prachtig helder water in de zoetwater meren (je kon niet in de zee zwemmen vanwege de haaien, we zijn natuurlijk nog wel in Australie) en de witste stranden die ik ooit had gezien. Tot dan toe. Want Fraser kon me niet voorbereiden op wat ik daarna allemaal nog zou zien.

Na Fraser zijn we nog een dag in Hervey Bay gebleven. Wat wel lekker was aangezien kamperen zonder douche of wc wel leuk is maar ik ben toch een beetje teveel een luxe paard om dat lang te kunnen volhouden. Inmiddels was ik al aardig mobiel, krukken en zand gaat niet samen dus ik was verplicht om op Fraser weer te leren lopen. 2 weken na ‘plaats delict’ en ik loop weer als een kieviet. Nou ja, een lichtelijk lichamelijk gehandicapte kieviet misschien, maar toch, ik ben trots op mezelf. Dus: krukken aan het hostel geschonken en op naar Airlie Beach. Met de bus, voor 13 uur (Dave’s commentaar toen ik hem belde en klaagde over de lange busreis: Ach, ik heb eens 79 uur in een Argentijnse bus gezeten. Met een levende kip op schoot).
Vanuit Airlie Beach stappen we op de boot om naar de WhiSundays te varen. Deze reis is een stuk luxer dan onze Fraser Island trip. Je ligt de hele dag in je bikini te sudderen in de zon, gaat af en toe zwemmen of snorkelen met je woest aantrekkelijke anti-kwallen-beten pak aan, bezoekt wat eilanden en je wordt ‘s avonds afgezet bij een resort op een eiland. Er wordt voor je gekookt, gepland, afgewassen,gedacht. Heerlijk.
En man oh man, wat zijn de WhitSundays mooi. On-we-ze-lijk mooi. Stranden zo wit dat je ogen er pijn van doen. Water zo helder dat je je schaamt erin te gaan (of een plas te doen ;)). Prachtige regenwouden, vissen en vogels in alle kleuren van de regenboog, het is alsof de hele plek rechtstreeks uit een Jehova’s getuigen airbrush folder is gerukt. Nu nog kan ik haast niet geloven dat ik dat echt heb gezien, echt daar ben geweest. Zelfs het resort waar we sliepen was perfect. Een bar om ’s avonds uit je dak te gaan en koele, air-conditioned kamers waar je ’s morgens wordt gewekt door papagaaien. Ja, je kan wel zeggen dat ik klaar was om daar voor altijd te wonen en dat ze me er gillend en schoppend na 3 dagen vandaan moesten slepen. Maar de reis gaat nou eenmaal verder.

Naar Magnetic Island deze keer. Dit is een wat simpeler, niet zo touristisch eiland voor de kust van Townsville. Floor stelde voor om dit te bezoeken, en ik ben blij dat ze het deed want het was het wel waard. Magnetic is prachtig, niet zo schreeuwend schitterend als de WhitSundays maar nog prachtig. En laidback. Je huurt een Heel Klein auto’tje en je bent in een uur het hele eiland over gecrost. Of je doet zoals ons en huurt een Heel Klein auto’tje en ontmoet een groep ouwe gezellige Australie’ers met een Hele Grote auto die je naar plekken kunnen brengen waar de Hele Kleine auto niet kan komen. En je daarna uitnodigen voor een barbeque met onbeperkt bier. Auto: 29 dollar, eten: gratis, drinken: gratis, de dag: onbetaalbaar.

Na Magnetic Island moesten we helaas afscheid nemen van Floor. Zij besloot niet mee te gaan naar Cairns omdat er kans was dat orkaan Hamish daar aan land zou komen en zij dan niets kon doen wat ze graag wilde doen in Cairns. In plaats daarvan gaat ze surfen in Brisbane. Gaaf voor haar, minder voor ons, maar we hebben toch een super leuke tijd gehad. Wij moesten daarintegen wel door naar Cairns omdat vriendje Dave daar zou komen in een paar dagen. Oja, had ik dat jullie al verteld? ;) Nou bij deze, Kiwi Dave is mijn vriendje.

Achteraf kwam die orkaan nooit natuurlijk, maar Dave wel. We zijn hier nu al een week en hebben de laatste paar dagen de omgeving verkend met een huur auto. Verbleven in Cape Tribulation, in het midden van een regenwoud. Daar heb ik al de foto’s van de enge spinnen en het wandelende blad gemaakt (al weet ik niet zeker of ik het nu voor elkaar ga krijgen om die op mijn site te krijgen). En morgen vlieg ik Naar Nieuw Zeeland, om verder te reizen met een kiwi genaamd Dave en een bus genaamd Bobby. Danica en ik hebben gister onze laatste avond samen gevierd dus ik schrijf dit tussen het overgeven door. Dus dit is mijn afscheid van Oz, hopelijk tot ziens. Echt mensen, ik weet dat het een klere eind weg is maar, geloof me, dit land is een bezoek waard. En mocht je ooit gaan, bel me, dan ben ik graag je persoonlijke gids (mits je mijn ticket betaald natuurlijk, voor niks gaat de zon op ha!)

Tot snel and have a good one people!

Dikke poes
G
ps: ik heb hiervoor ander kort nieuw weblog gesplaatst (zie: janny, onterf me niet!) voor wat foto's die ik niet kon uploaden. Foto's volgen snel.


Woensdag 18 maart 2009

Geja is inmiddels in Nieuw Zeeland, heeft wederom een ander telefoonnummer, nl 00642102983066
Het tijdsverschil is 12 uur!!!
Gr Janny