Mount Magnet, iemand een beter plan?

Hallooooooooooo allemaal!

Eindelijk weer eens een teken van leven uit het land down under, jullie moeten me zo ongeveer al opgegeven hebben. Maar goed, vrees niet, ik ben nog springlevend, al lijkt het soms van niet.

OP dit moment zit ik nog steeds muurvast in Mount Magnet. Ons masterplan om hier miljonair te worden komt langzaam (heel langzaam) tot stand maar we vragen ons wel eens ernstig af of het het allemaal wel waard is.


Laat ik eerst even voorop stellen dat ik het van ons drieen het beste getroffen heb. We kwamen hier voor 3 banen, twee in een roadhouse (soort benzinepomp annex restaurant) en 1 pub job. Het was vrij snel beslist dat ik maar achter de bar moest en Sanne en Danica gingen dus in het roadhouse werken en kregen daar ook accomodatie bij. De dame van het uitzend bureau beloofde hen een 'lovely caravan with youre own shower en toilet'. In werkelijkheid hebben zij een aftandse zee container en moeten 5 minuten lopen naar hun douche en toilet en het bovendien delen met roadtrain truckers (die hier met honderden per dag door het dorp komen denderen). Ik daarintegen kreeg accomodatie van het hotel/pub waar ik werk en dit bleek een schattig eigen huisje te zijn, met een kippenren, kruidentuin en (zowaar!) eigen kat! Ik deel dit huis met collega Jodie en het grootste deel van de week met Sanne en Danica die het (terecht) als uitvalsbasis beschouwen. Daarnaast krijg ik 3 echt fatsoenlijke maaltijden op en dag en kan ik het redelijk goed vinden met mijn baas en bazin (zij zijn helemaal idolaat van mij, ben in hun woorden 'een zegen' voor hun pub). Tot zover geen klagen dus. Maar ja, dan komt het 'Mount Magnet' gedeelte....
Dit stadje met 700 inwoners was ooit een bloeiend en rijk mijnwerkers stadje met het driedubbele aantal inwoners. Maar sinds ze de (goud) mijn gesloten hebben (ongeveer 10 maanden geleden) is het een toevluchtsoord geworden voor mensen die niet in de normale maartschappij passen. Met als gevolg dat het hier wemelt van de, laten we zeggen, bijzondere mensen. En de meeste van deze mensen lusten wel een borreltje (of 20) en met als gevolg dat ik iedere dag dezelfde gezichten aan de bar heb en ongeveer de halve stad bij de voornaam ken. Daarnaast is hier een grote aboriginal gemeenschap, en zonder al te racistisch te zijn kan ik zeggen dat die een boel problemen veroorzaken. Het pub werk hier is niet te vergelijken met iets wat ik ooit gedaan heb. Er komen gemiddeld maar 20 mensen op een avond binnen (behalve in het weekend wanneer je er maar liefst 100 (nou nou..)kan hebben, en toch ren je je de hele dag rot. De 'locals' verwachten namelijk echte, ouderwetse sevice hier, en dat betekend dat je niet alleen moet onthouden wat ze drinken maar ook hun glas in de gaten moet houden om het bij te vullen wanneer ze het bijna op hebben. Daarnaast zijn veel mensen hier simpelweg erg eenzaam (goh, hoe zou dat nou kunnen?) en ben je dus behalve bierslavin ook sociaal werker. Ik moet zeggen dat het wel echt een hele bijzondere ervaring is om deel uit te maken van een gemeenschap als deze, iets wat ik nooit verwacht had van deze reis. En daarnaast ontmoet ik ook echt de allerliefste mensen ooit, bijvoorbeeld Bill, een 62 jaar oude vrijgezel op wiens computer ik nu aan het tikken ben. Ik was onderweg naar de biblotheek (2 dollar per 15 minuten internet...) toen ik hem tegenkwam. Kreeg meteen zijn huissleutel en instructies hoe zijn koffiemachine werkt en zit nu achter gratis razendsnel internet met een heerlijk, echt, kopje koffie (mijn eerste in 2 weken!).
Maar vaker dan dan mis ik wel eens de beschaving, lekker stappen en mensen van onze eigen leeftijd om mee te praten. Want die zijn hier bijzonder schraal en zodra we ze vinden adopteren we ze meteen als vrienden. Met als gevolg dat ik al een bont gezelsschap van (ietswat beduuste) jonge mijnwerkers, drillers, truckers, backpackers en andersoort tijdelijke inwoners van Mount Magnet op de bank heb gehad die zich overduidelijk af vroegen hoe ze 3 jonge backpackers met een aandoening aan hun praatklier in Mount Magnet hadden opgedaan... Gelukkig hebben we hier de Atlas jongens, een groep van 4 mannen die hier iets in de omgeving iets ingewikkelds doen met zwaartekracht metingen. Leuke jongens, maar zo saai als urk op zondagmiddag 4 uur, maar dat maakt ons niks uit gezien 2 feiten:
1. Mount Magnet haalt je standaard voor vrienden naar beneden. Iedereen van onder de 40 die yes en no kan zeggen kan er mee door
2. Ze hebben een helicopter....

Je leest het goed. Blijkbaar heb je een helicopter nodig om zwaartekracht te meten (als hij naar beneden komt weet je dat het er nog is of zoiets...). Aangezien deze 4 in het hotel verblijven waar ik werk, en ik dus 's morgens hun bedden opmaak, 's avonds hun eten help koken en ze bovendien hun drank serveer vond ik dat ze wel eens wat voor mij (en met mij bedoel ik Danica, Sanne en ik) mochten doen. Dus zijn Sanne, Danica en ik een paar dagen geleden (gratis!) gaan helicopter vliegen! Zoooo gaaf! Dat maakt een hoop van Mount Magnet goed!

Inmiddels zit ik al 2 uur achter bill's dure internet dus zal er maar een eind aan breien. Ga even op bezoek bij Sanne en Danica (15 minuten lopen) en maak me dan klaar voor werk (van 3 tot half 1) Blijf hier waarschijnlijk nog een week of 5 dus hou jullie op de hoogte (nou dat ik gratis internet heb haha!) Oja, probeer me niet te smsen op mijn oude australische nummer, ik heb een nieuw nummer voor de 6 weken dat ik hier ben: 0447383018

Dikke poes allemaal!

Oja, volgende keer zal ik er even wat foto's proberen op te zetten!

Geja