Avonturen in Mount Magnet deel 2

Hallo Boppers

Het is waar, ik ben een verschrikkelijke blogschrijver en ik verwaarloos jullie schandelijk. Maar vrees niet, ben niet opgegeten door de locals, deze nieuwe blog is het bewijs.

OK, ben dus nog steeds in Mount Magnet, op dit moment met een zere kont omdat ik vanmorgen 200 kilometer achter op een Harley heb gezeten (dit is dus typisch zo'n ding wat je achteraf aan je ouders vertelt). Maar daarover later meer.

Hoe gaat het met me? Nou, redelijk goed. We zijn alledrie Mount Magnet behoorlijk zat, doen niets anders dan klagen maar om eerlijk te zijn vermaken we ons hier nog steeds op een vreemde manier.De keren dat ik 's morgens wakker wordt en nog moet lachen om de nacht daarvoor zijn niet te tellen (het feit dat ik dan lachen kan is al een wonder op zich gezien de kater die hier verassend vaak met opstaan gepaard gaat). Sanne en Danica hebben ontslag genomen van de baan in het roadhouse waar ze eerst werkten en werken nu in de zelfde pub als ik. En daarnaast zijn ze ook verhuisd naar een huis naast dat van mij, wat betekent dat we tot elkaar veroordeeld zijn alle avonden van de week. En met al onze nieuwe vrienden die we hier maken. Mensen waarvan je dacht dat je nooit mee zou praten blijken ineens ontzettend leuk te zijn als je je stierlijk verveelt. En Mount Magnet heeft een overschot aan dat soort mensen. De keren dat ik wakker werd, de foto's van de nacht daarvoor bekeek en daarna niet mijn huiskamer in durfde te gaan omdat ik bang was voor hetgene wat ik daar zou aantreffen zijn niet te tellen. Ik denk dat ze Jodie en mijn huis na ons vertrek tot de grond moeten afbranden en een nieuw huis moeten bouwen om onze 'feestjes' schade te herstellen.


Daarnaast ben ik nog steeds hard aan het werk, geloof het of niet. Met mijn vriendinnen erbij hebben we een mooi team dat de pub zo ongeveer runt. Danica en ik achter de bar, Jodie en Sanne in de keuken en Sanne 's morgens aan het schoonmaken in de hotelkamers boven. We zijn net een klein en vreemdsoortig gezinnetje dat wel van een slokje houdt. Toch moet ik zeggen dat we alledrie wel aardig met Mount Magnet aan zijn, en we ernaar uitkijken om hier 19 oktober te vertrekken. We moeten dan helaas Jodie achterlaten, iemand waar we in een korte tijd erg gek op zijn geworden. Waarschijnlijk brengt een van onze nieuwe vrienden, Luke a.k.a foetus (iedereen in het dorp heeft een bijnaam, tis net Urk, en die van Luke heeft te maken met zijn jonge leeftijd) ons weg. Over bijnamen gesproken, een belangrijk ding waar je tegen moet kunnen als je achter de bar werkt in binnenlanden Australie is de non stop beledigingen van de stamgasten. Zo zijn mijn bijnamen 'shitlegs' (blijkbaar vallen mijn benen niet in de smaak), 'Crayfish' (een vissensoort met 'all the fat in the ass and shit in the head') en 'Miss Rudeness' (Mevrouw lompheid). Maar toch zijn ze allemaal stapelgek op me, begrijp me niet verkeerd. Want blijkbaar is elkaar verbaal misbruiken hier een teken van liefde, en ik spreek die taal inmiddels maar al te goed. Een paar dagen geleden had ik een Nederlands stel in de bar wie een uur lang met open mond hebben zitten luisteren naar al het gescheld tussen mij en een van de stamgasten. En hun kaak raakte helemaal de grond toen hij na al dat verbale geweld vertrok met de woorden 'See you tomorrow G, it was a pleasure as always and I absolutly adore you'. Ik denk dat ik Mount Magnet wel ga missen als ik erover nadenk. Op een vreemde manier hou ik net zoveel van deze plaats als ik het hier haat...

En oja, de Harley rit (ik weet dat mijn pa nog steeds van de schrik zit te bekomen). Dat kwam zo: Gisteravond was 1 van onze stamgasten, Mongrul Mick (Mongool Mick, dat is zijn echte bijnaam, kan er ook niks aan doen) behoorlijk dronken en bood me een roadtrip aan. Nou is Mick een apart heerschap, een chagarijnige ouwe brompot maar met een hart van goud. Ik bespot heb altijd schaamteloos met zijn lange baard en zogenaamd ruige voorkomen maar heb wel een plek in mijn hart voor hem. Toen hij me een rit aanbood was ik ook serieus geraakt en dus beloofde ik om mee te gaan. Nu had ik moeten weten dat er een addertje onder het gras zat, maar naief en blij als ik was dacht ik een leuk ontspannen ritje door de outback te krijgen. Stel je voor hoe ik me voelde toen ik vanmorgen om 10 uur (en ja dat is vroeg als je een kater en 2 uur slaap hebt!) achterop een piepklein en keihard zitje met 140 km per uur over de snelweg scheurde (en met scheuren bedoel ik SCHEUREN, allemachtig wat maken die krengen een herrie!!). Nog nooit was ik zo dicht bij rijdende roadtrains. Nog nooit heb ik zoveel vliegen gegeten. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat mijn ledematen eraf zouden waaien. Nog nooit duurde anderhalf uur zo lang. En nog nooit had ik meer gewenst dat ik gewoon naar mijn papa had geluisterd. Dus bij deze papa en Janny, jullie hadden gelijk, motoren (en vooral Harley Davison's) zijn een uitvinding van de duivel en ik zal het nooit meer doen. Maar nu ben ik vooral trots op het feit dat ik weer een vreemd voertuig op mijn lijstje kan zetten (naast 4WD en helicopter!). Volgende doel is een roadtrain besturen! Jeeej!

Tot snel allemaal, blijf reageren dat vind ik nog steeds 'awsome'!!!

Dikke poes
Ge