Hoera, hoera, van duizenden kilometers verder

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: behalve een belabberde schrijfster ben ik ook een waardeloze dochter. Zo, dat is nog eens een statement om mee te beginnen.

Waarop baseer ik deze nieuwe kennis? Misschien het feit dat ik mijn liefhebbende moedertje een jaar lang in de steek laat, daarmee belangrijke gebeurtenissen zoals een 25-jarig huwelijksjubileum mis en ‘on top of that’ haar ook nog veel te weinig op de hoogte hou met mijn weblog of belletjes. Maar dat alles kan ik nog gooien op mijn dorst naar avontuur, mijn drang om te reizen, ontdekken van van mijn eigen ik en al dat soort gezever. Maar dan nog kan ik niet om het feit heen dat ik hier naast haar verjaardagskaart zit. T is nog een mooie kaart ook, met de hoogste Bergen van Nieuw Zeeland erop, en een gletsjermeer. Ik heb op de achterkant geschreven dat het in het echt nog mooier is, dat dat meer net zo koud is als het eruit ziet (maar dat ik er wel in moest omdat ik al 4 dagen geen douche had gezien) en dat we hier heen moesten als je 50 wordt. Ik heb er zelfs een postzegel opgeplakt. Maar posten, ho maar. Ik ben een waardeloze dochter.

Dus dan maar een ander verjaardagskado. In een poging om het goed te maken. En ik weet dat weinig dingen je blijer maken dan een web log en een zooitje foto’s van de andere kant van de wereld. Bij deze Jannutjun: van harte gefeliciteerd met je verjaardag en over precies 34 dagen kom ik je persoonlijk de poesen geven.

Tot dan een update over mijn reis door magisch kiwiland waar ik tot nu toe 5000 km doorheen ben gecrost. In een grote witte bus genaamd Bobby. Die kwam met een bed, kookgerei, cowboyhoeden, eten, opbergruimte, afropruiken, stroomomzetter en een halve fles rum (welke allang niet meer onder ons is). Bobby is 18 jaar oud en heeft tot nu toe bijna een half miljoen kilometers gereden (428 000 km om precies te zijn), en is veruit de beste manier van reizen ooit. Waar je ook gaat, wat je ook van plan bent, je hebt altijd je eigen slaapkamer, keuken en huiskamer bij je. Wanneer je een dag slecht weer hebt blijven we simpelweg binnen en kijken we Alias op de laptop.

Niet dat er erg veel slecht weer dagen zijn geweest. Vanaf het eerste moment dat we van het vliegtuig in Aukland stapten was het prachtig, stralend weer. De drie weken van onze reis hebben we het noord eiland verkend (voor de NZ-dummies onder ons, dit land bestaat uit 2 grote eilanden, Noord en Zuid), waar Dave geboren is. Het Noordeiland is traditioneler langer warmer dan het Zuideiland dus hier kun je nog in de oceaan zwemmen wanneer mensen in het zuiden skieen. Als een echte Kiwi is Dave erg, ’outdoor’ georienteerd. Houd van sporten, is goed op een surf-kite surf-snow-skate-en alles daartussen-board, heeft al ‘hiked’ de halve wereld over gewandeld en gaat in de tijd die hij overheeft kajakken… Kan er iemand meer van mij verschillen? Ik bedoel, ik vind sporten leuk hoor. Raak af en toe een volleyballetje en mag graag zwemmen, maar alleen als er na al dat hartslagverhogende en zweetklier activerende gedoe een gezellig kopje thee met teamgenoten of een warm bubbelbad op me wacht. En eerlijk, met mijn mototische mogelijkheden zal ik ook nooit echt goed worden in de meeste sporten dus waarom de moeite nemen? Kijk, en daar denkt Dave dus anders over….

Zo had hij het in zijn hoofd gehaald om mij surfen te leren. Mag ik jullie even herinnneren wat surfen inhoud? Vanuit een liggende positie opstaan, op een smal bordje, terwijl je op het strand wordt gesmeten door een grote brullende golf. Zoiets. Dat zou ik wel even leren volgens Dave. Dus, board geleend van een vriend (een groot, onoogelijk roze ding dat Dave onmiddelijk aantrekkelijk maakte voor dezelfde sekse met die voorkeur wanneer hij het over het strand droeg), surfpak gekocht en hop, naar het strand. Eenmaal in het water verwacht ik een uitleg van alles wat ik moet doen om soepel de golven te kunnen berijden zoals je dat ziet in de films. ‘Jaaaah, dat komt zo’ was Dave’s commentaar toen ik naar deze uitleg vroeg. ’Ga nou eerst maar op dat bord liggen’ drong hij aan. Dus ik op het bord (wat al razend moeilijk was om niet af te sodemieteren), en toen hoor ik mijn geliefde Kiwi zeggen: Oh, dat is een goede golf, daar duw ik je wel even in’. Ik draai me om en zie deze muur van water achter me oprijzen, minstens 2 meter hoog. Voordat ik kan gillen, denken of (laat staan) opstaan lig ik bovenop dit monster en hoor ik ver weg (boven het brullen van de golf uit) Dave gillen: ’Sta op! Sta op!!!!’. Yeah right liefje….
Ik hoef niet verder uitgebreid op mijn surfpogingen in te gaan om te vertellen dat het een complete flop was. De keren dat ik in de zogenaamde ‘wasmachine’ terecht kwam (waar je door een golf met bord en al wordt verzwolgen en niet meer weet wat boven of onder is tot je je surfbord op je donder krijgt) zijn ontelbaar. Na tientallen blauwe plekken, verschoven neuzen en schaafwonden later moet zelfs Dave toe even dat ik het waarschijnlijk nooit leer. Weer een Olympische droom minder.

Laat ik dan maar verder gaan met wat wel een ‘successtory’ was: vissen! Hier in NZ heb ik een oude liefde weer opgepakt: het goede ouderwetse ‘poeren’. Alleen heb ik de singel ingeruild voor de oceaan, papa’s ouderwetse ‘poerstok’ voor een echte goede werphengel en de 20 cm lange karpertjes voor een 10 kilo zware snapper. Ja, jullie lezen het goed, ik heb een 10 kilo zware vis gevangen. Vergeet zwem/basis school/HAVO en HBO diploma’s, vanaf nu is dat mijn beste prestatie ooit. Bij mijn films staat een film van mijn moment van glorie. En ja papa, we eten echt de vis die we hier vangen. Ik weet dat ik vroeger de ogen uit m’n kop jankte als je dat ook maar suggureerde (gooi um terogge!!!) maar deze zogenaamde snappers zijn te lekker om te laten gaan. Niet de 10 kilo zware hoor, dat was minimaal 45 jaar vis, en wij hadden hem toch nooit opgekund dus die zwemt nog vrolijk rond met al zijn (achter-achter-achter klein) kinderen. Dave is zo trots dat ik goed ben in vissen, die stelt me aan al zijn vrienden en familie voor als: G, my girlfriend and catcher of a 22 pounder!

En ik heb het nog niet eens gehad over Nieuw Zeeland op zich. Allemachtig… Dat kan ik niet eens beschrijven. Dit land is zo ongelofelijk mooi dat het gewoonweg belachelijk is. Achter iedere bocht (en je hebt hier nogal wat bochten in de weg) ligt weer een ander adembenemend landschap. Kijk naar de foto’s en bedenk dat het in echt nog 50x mooier is. Dit land is werkelijk 1 groot Bob Ross schilderij. Het noordland bestaat uit prachtige hoge heuvels, vol bomen (dit land heeft zoveel bomen! Ik heb nog nooit zoveel schitterende bomen gezien!) en koeien, schapen en herten. Kleine notie van de schrijfster: Ik wou echt dat Nederland omging met haar boerderij dieren zoals NZ dat doet, vlees is hier 100% schuldgevoel vrij, als ik doodga wil ik terug komen als een kiwi koe ;)

En de verschillende dingen die je hier kan doen! In 3 weken borderland hebben wij gesnorkeld (4 Knight Islands), gezandboard (op je buik van enorme duinen af boarden, dood eng, zie video’s), gehiked, hot springs bezocht, (= natuurlijk hete plekken door vulkanische activiteit aan de oceaan waar je in heet water kan zwemmen), rots_en zeegevist, vulkanen en geisers bezocht en ontelbaar mooie zonsondergangen meegemaakt. En dat is nog niet eens de helft. Ik heb werkelijk de actiefste weken van mijn leven gehad.

Dus niks dan lof voor mijn tijd tot nu toe, het is de tijd van mijn leven. Binnenkort weer een web log over mijn tijd op het zuid eiland en daarna ben ik waarschijnlijk te bezoeken op een ander eiland waar ik jullie in ‘real life’ kan vertellen over mijn avonturen hier.

Een dikke poes, plat op de bek natuurlijk, verwen mn moedertjun voor mij en eet dat extra stuk taart.

Geja, die nu de foto’s gaat oploaden.