Zuid eiland NZ: De Grand Finale!

Hallo allemaal!
Voor moederdag mijn allerlaatste bericht maar allereerst ga ik mijn 'shitload' foto's oploaden en ondertussen tikken!
Dus tot zo!

Nou 't was een zware bevalling maar hier is ie dan, mijn laatste bericht!

Ps: er zal nog wel een bericht bij komen met de allerlaaste foto's van mijn terugkomst ed maar dat zien jullie wel ;)

Hier is't ie dan: Mijn allerlaatste web log vanuit het zuidelijk halfrond. En een goede dat is want ik kan eerlijk zeggen dat het Zuid eiland een waardige afsluiter van mijn reis is. Op dit moment zou je dat niet zeggen aangezien we opgesloten in onze bus zijn om het buiten stormt en vriest. Maar dat is eigenlijk geen wonder aangezien het hier bijna winter is en we de afgelopen 2 maanden ongelofelijk prachtig weer gehad. Ik kan nog niet geloven hieveel geluk we wat dat bereft hebben gehad, 3 dagen slecht weer in een twee maanden (stel je voor: rondreizen in Nederland in Oktober en November met 3 dagen slecht weer!).

Ok, ik weet dat ik al eens eerder heb gezegd maar ik kan echt niet ingaan op alles wat we hebben gedaan hier want dat zou saaier worden dan een sgp jaarverslag dus daar beginnen we niet aan. Geloof me, achter iedere bocht die je hier neemt is weer een andere waterval, zonsondergang of andersoort adembenemend uitzicht, zo erg dat je er simpelweg aan gewend raakt. Het is af en toe misselijkmakend, alsof je in een bouquet-reeks-achtige wereld van sappige schoonheid bent beland. Belachelijk. Kortom, dat wil je niet lezen.

Wat willen we dan wel lezen? Hoe diep ik mezelf in problemen weet te brengen in dit paradijs natuurlijk!

Dus laten we beginnen met onze ’main-activity’ van deze trip: hiking! (nederlandse vertaling: lange afstanden lopen door belachelijk moeilijk begaanbare gebieden met zere voeten en, in geval van het vriendje, een chagerijnige en zeurende vriendin die het jouw kwalijk neemt dat je haar hiertoe verplicht hebt) Sounds like fun niet? Dave is een fanatieke hiker die al heel wat kilometers in heel wat landen op zijn naam heeft, en natuurlijk wist hij zeker dat ik ook zoveel zou genie ten van deze sport. Dus, hop, schoenen en andere geschikte hiking spullen aangeschaft en op naar ons eerste lange hike. Heel erg lang dat is, wel 4 hele uren! Man, ik was kapot toen we terug kwamen! Onze volgende hike was zelfs nog moeilijker: 5 uur over moeilijker begaanbaar terrein! En daarna een 6 uur lange! Jullie hebben geen idee hoe trots ik op mezelf was toen ik terugkwam na die 6 uur (dat is 3 uur heen en 3 uur terug by the way). En hoe zeer mijn voeten deden. Maar dat kon me niet bommen: Ik was een proffesionele hiker! Ik had het gemaakt! Een sport waar ik goed in was! IK WAS DE HIKING KONINGIN!!!!
En toen sleurde Dave me van mijn roze wolk af met het commentaar: Zo, dat waren leuke wandelingen,
Volgens mij ben je wel klaar voor een echte hike….
Daar ga je dan met je grote mond…. Op naar je eerste echte hike.
En dat valt vies tegen. 7 uur, 13 kilometer lang en 1000 meter omhoog over modderige paden, gladde stenen, natte rivieren en andere extreem oncomfortabele omstandigheden. Ik wou echt dat ik die grote mond van me had dichtgenaaid en simpelweg had gezegd dat Dave’s zogenaamde ’wandelingetjes’ teveel voor me waren. Maar goed, ik had A gezegd en nu moest ik ook B zeggen. Doorzetten met je donder zou mijn papa zeggen. En ik ben blij dat ik doorgezet heb, want als je over de zere voeten, de moeilijke begaanbare wegen en het algehele oncomfort van de situatie heenkijkt dan is het echt erg leuk om te doen. Je ziet de meest ongeloofelijke dingen, komt op plaatsen waar je nooit met de auto (of een soortgelijke comfortabele manier van reizen) zou komen. Natuurlijk denk ik niet aan al deze positieve dingen als ik halverwege een zogenaamd ’landslide’ (=voormalig pad dat met omliggend land en al van een berg is komen sodemieteren) hang. Met mijn fantastische gevoel voor evenwicht heb ik meerdere bijna-doodervaringen doorstaan, langzaam als een slak zonder een kilo te dragen, terwijl Dave geduldig aan de andere kant van de landslide wacht, met ongeveer 20 kilo van onze spullen op zijn rug.
Dus nu aan het eind van onze reis hebben we 4 ‘echte’ hikes gedaan, en kan ik met trots zeggen dat ik een heuse hiker ben. Misschien niet de koningin van hiken, en olympisch niveau zal het ook niet worden maar goed, een overwinning mag het heten.

Over overwinningen gesproken: Met gebrek aan een douche, en veel lichamelijke activiteit (ik zweet emmers tijdens het hiken) moet je toch een manier vinden om je lichamelijke hygiene op peil te houden. Dus bij ieder meer dat we tegenkwamen stopte Dave, kleedde zich doodleuk uit en ging het erin. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om in je nakende niksie met 2 graden celsius een gletjer meer in te stappen. Ik had altijd, hem stiekem uitlachend, vanuit de warme bus toekekenen, maar na 4 dagen geen sopje gehad te hebben moest ik er bij Lake Tikapo toch aan geloven. Volgens Dave was het ‘helemaal niet zo koud’ en kon ik er best in. Nou geloof me, het was ‘helemaal wel zo koud’, ik begrijp de uitdrukking ‘je tieten eraf vriezen’ nu volledig. Alleen voelde ik alles vanaf mijn nek niet meer, laat staan mijn boezem. Maar goed, na die eerste keer was het een stuk makkelijker, mentaal gezien dat is, en hebben we menig toeschouwer op het hoofd zien krabben terwijl wij een duik namen in de verfrissende (lees: ijskoude) wateren der NZ.

Een ander ontzettend koel ding wat we hier hebben gedaan is zee kayaken in het Abel Tasman natuurpark. Een ander ’fabulous’ idee van Dave, iets wat ik geleerd heb te wantrouwen na onze surf en hike avonturen. Maar vanaf het moment dat ik in onze gehuurde kayak stapte werden mijn eeuwen oude zeemans genen geactiveerd en had ik de tijd van mijn leven. Gezamelijk roeiden we al de gegeven tijden aan flarden, ondanks de belachelijke hoeveelheden eten en vooral drinken die we bij ons hadden (5 liter wijn en een doos bier voor 2 nachten, iedereen verklaarde ons voor gek). En het Abel Tasman natuurpark is simpelweg schitterend, laat de foto’s voor zichzelf spreken. Zeehonden die zo dichtbij komen dat je ze kunt aaien en zoveel vogels dat je zowat een migraine aanval krijgt van hun gezang. Alleen het vissen was niet zo goed als we verwachten. Na 3 uur (en 5 liter wijn) haalden we 2 kleine haaien (die waarschijnlijk al een uur aan onze lijn zaten) en een lokaas zak vol met krabbetjes binnen. Het leek mij wel spannend om te checken of die haaien echt tanden hadden (2,5 liter wijn maakt dat domme ideeen koel lijken), gelukkig was Dave nog net sober genoeg om mij ervan te weerhouden (‘Nee man G, laten we zien of die krabben echt kunnen knijpen!’) Maar niks vangen in NZ betekent niet dat je niks eet, want in dat geval pel je gewoon wat mossels van de rotsen of graaf je wat kokkels op en eet je dat (met een biertje van de supermarkt natuurlijk ;))

En dit is nog maar een greep van de dingen die we hebben gedaan. Daarnaast hebben we nog paardgereden, dolfijnen,pinguins en zeehonden gespot, concerten en rugby bezocht, hard aan het stappen geweest in Dunidun, boerderij werk gedaan, hot pools, gletjers en andere wonderen der natuur gezien maar vooral heel, heel veel lol gehad. Ik heb hier de beste twee maanden van mijn reis gehad, natuurlijk met dank aan mijn persoonlijke gids Dave, onze trouwe bus Bobby en vooral aan Nieuw Zeeland, met al haar natuurpracht en lieve mensen. Ik hoop alleen niet dat Dave iets soortgelijks in Nederland terug verwacht want dan heb ik een probleem (‘Nou Dave, dit is Urk, en dit is de Wabu. Dat was het dan, kom laten we dronken worden ;))

Dan rest mij alleen nog de taak om jullie allemaal ook te bedanken voor alle lieve reacties en steun die ik het afgelopen jaar heb gekregen. Jullie hebben geen idee hoe goed het je doet als je al die reacties leest op je belevenissen, dat heeft me door een paar moeilijke momenten heen geholpen. Jullie zijn allemaal schatten en over minder dan een week krijgen jullie al mijn poesen van de afgelopen maanden live.


Tot over een paar dagen lieve mensen

Dikke poes
Geja