Nepal: niet voor mietjes!

Nepal: Niet voor mietjes

Hier is ie dan: Mijn allereerste weblog vanuit Nepal, geschreven vanuit een stoffige hotelkamer in hoofdstad Katmandu waar ik vandaag nog niet uit ben geweest, behalve om in het (even stoffige) hotelrestaurant ontbijt te nuttigen. De reden voor al deze passiviteit? Ik kan zeggen dat het mijn buikgriep is en dat ik daarom dicht bij een toilet moet blijven (een echt toilet dat is, niet een gat in de grond waar je als westerling kramp in je benen van krijgt) maar om eerlijk te zijn ben ik simpelweg enorm lui vandaag. Dat komt: (zei ze op z’n urkers…) Nepal is geweldig, echt een prachtige plek. Het landschap hier is onvergetelijk: eindeloos groen omlijst met de hoogste bergen in de wereld. Die bergen zijn zo gigantisch majeustieus dat het voor de gemiddelde Nederlander niet eens voor te stellen is. Overal zijn enorme gletjers, watervallen en woeste rivieren, rijstvelden, fruitbomen en oerwoud. En overal zijn mensen, bezige mensen. Mensen aan het oogsten, eten, slachten, onderhandelen, versieren, verkopen, eten, spelen, bedelen, schoonmaken, eten, schreeuwen, bouwen, koken , eten, eten, eten enz. Ze zijn overal, en als ze er niet zijn dan is er wel bewijs dat ze er zijn. Overal ligt afval. Bergen afval. Mount Afvalrest. En door die bergen met afval bewegen zich duizenden honden, ratten, geiten en (natuurlijk) koeien. Laatstgenoemde onderscheiden zich van dat andere tuig door hun heiligheid, gekenmerkt door een rode stip op hun voorhoofd. Net als de mensen hier trouwens, rode stippen all around. Dave zegt dat het lijkt of ze constant onder sniper vuur liggen. Dus ja, het is soms alsof je op een andere planeet bent beland. Constant kom je ogen en oren tekort om alle indrukken te verwerken. Overigens komt mijn dove oor aardig van pas, naast het gaspedaal en stuur is de claxon het meest gebruikte onderdeel van de auto’s, bussen en motor’s hier. Wanneer je een bus neemt, en we nemen hier nogal wat bussen omdat het de handigste en goedkoopste manier van ergens komen is, draai je je een wiplash om maar niks te missen. En dat is aardig moeilijk gezien je in een plaats geperst bent die bedoeld is voor 1.50 m hoge Nepalezen. En je hebt een slapende driejarige op schoot. En een blerende geit naast je. En dat alles gemiddeld 8 uur lang. Want Nepal is geen plek voor de ongeduldigen. Ze lijken er een sport van te maken om iedere weg zo onbegaanbaar en lang mogelijk te maken. Onderweg stop je een aantal keer (voor een uur ofzo) om wielen en stuurassen te vervangen, stenen van de weg af te halen en honden tussen de wielen vandaan te schapen (en ja, we hebben deze laatste drie dingen meerdere keren meegemaakt). Ander verkeer is een enorme hinder wat zo snel mogelijk omzeild dient te worden, maakt niet uit hoe smal of hoog de weg is. Dit alles gaat uiteraard gepaard met luid getoeter en geschreeuw en gaat daarnaast, volgens de buschauffeurs, noooooit fout. Natuurlijk zouden ze dat niet kunnen zeggen als het wel een keer fout was gegaan, je kunt niets navertellen als je van een kilometer hoge klif sodemietert. Ach, het is goedkoper dan een pretpark kaartje voor een beetje adrealine zullen we maar zeggen.
Dus jullie begrijpen dat dit alles zeer opwindend maar tegelijk ook doodvermoeiend is. Wij voelen ons honderdentachtig maar zijn om 10 uur ‘s avonds echt aan het eind van ons latijn. Daarom besloten we een paar dagen na aankomst de grote stad te ontvluchten en lekker ontspannen te gaan wandelen in de bergen. Van te voren natuurlijk research gedaan en de Annapurna trek leek ons wel wat. Oja, en toen ik zei ‘research gedaan’ en ‘leek ons wel wat’ bedoelde ik natuurlijk ‘Dave had research gedaan’ en ‘het leek hem wel wat’. Ik ben niet zo’n planner. Classifeer mezelf meer als het avontuurlijke type. Lui, zouden sommige mensen het noemen. Na de Annapurna trek ben ik 1 van die mensen. Classifeer mezelf nu als lui en naief.
De Annapurna regio in Nepal een een onderdeel van de Himalaya’s waar een aantal zeer hoge bergen gelegen zijn. En met hoog bedoel ik HOOG mensen. De meesten van deze bergen zijn 7000+ m en een aantal hoger dan 8000 m. Even ter vergelijking, de hoogste berg in de Europese Alpen, Mont Blanc, is niet hoger dan 4900 m. Dus dat is hoog.
Nou is de Annapuna trek een wandeling door dit gebied, eigenlijk van het ene bergdorp naar het andere bergdorp. Het is over 250 kilomerter lang en duurt ongeveer 2 weken. Iedere dag loop je dus een bepaalde afstand en klim je een bepaalde hoogte. Tot zover de informatie die Dave mij gaf over deze trek. Dat en een paar foto’s van schitterende uitzichten. Dus ik was om. Ik bedoel, wat is 250 kilometer in 2 weken, mijn vader en moeder deden er 100 binnen 24 uur. Bovendien loop je van dorp naar dorp en lig je iedere avond in een lekker warm bed en kun je je douchen. Kijk, dat bedoel ik nou met naief. Die manier van denken heeft me al zovaak in problemen gebracht dat ik nu wel eens beter moest weten maar nee…. Geja ging lekker relaxt wandelen in de bergen.
Het eerste besef dat het misschien, heel misschien, wel eens moeilijk zou worden dan ik dacht was toen we de avond voor vertrek ‘Into Thin Air’ keken, een film over een groep bergbeklimmers die in problemen tijdens het beklimmen van Mount Everest. Negen van hen komen om het leven. Aan het eind van deze film merkte ik op: ‘ Tjonge, ik snap niet wat die mensen bezield hoor, waarom zou je in vredesnaam jezelf dat aan willen doen? Een mens hoort niet op die hoogte te komen, tenzij het in een comfortabele jumbojet stoel is! Pfff, ik zou voor geen goud hoger dan 3000 m gaan.’
Dave keek me aan en zei toen schamperend: ‘ Ge, je begrijpt toch wel dat we op de de trek van morgen hoger dan 5400 m gaan?’
Shit. Natuulijk was het nu veel te laat om nog terug te krabbelen. Plus het feit dat hij het waarschijnlijk al wel tegen me had gezegd maar dat het zonder de visuele ondersteuning van een film niet echt was aangekomen. Dat stomme plaatjes geheugen van mij ook. Maar nu zat ik er aan vast. 5400 meter. 1000 meter hoger dan het puntje van Mount Blanc. Ongeveer 600 Urker vuurtorens op elkaar gestapeld. En die vind ik al zo hoog. Oja, had ik al gezegd dat ik een beetje last van hoogtevrees heb?
Maar goed, tassen waren gepakt en de volgende dag begon de reis naar Besisahar, het beginpunt van de trek. Van daaruit was het omhoog van dorp naar dorp, iedere dag een paar honderd meter tot een plek genaamd Manang welke op ongeveer 3000 meter lag. Daar zouden we een paar dagen rusten, om te acclimatiseren. Het geval wil namelijk, wanneer je op die hoogte bent er een aantal verontrustende dingen met je lijf kunnen gebeuren. Je hersens kunnen opzwellen, je longen vol met vocht lopen, afschuwlelijke migraine krijgen en 24/7 overgeven. Sommige mensen overlijden. Hoogteziekte noemen ze het. Iets waar Dave me ook pas tijdens de trek over vertelde. Ik vreesde met grote vreze voor mijn Hollandse gestel, wat gewend is aan een gemiddelde hoogte van 3 onder zeespiegel. Maar je kan natuurlijk altijd omkeren wanneer je last krijgt en het nog niet te erg is. En dan dat klere eind weer terug lopen. Wat we een verontrustend groot aantal mensen zagen doen. Het eerste stuk, tot Manang ging verrassend goed. Ok, de bedden waren niet meer dan schuimrubberen schoenzolen, warme douches een onbekend begrip, en des te hoger je komt des te kouder het wordt (ook zoiets waar ik niet bij stil had gestaan…) maar hey, ik had het echt naar mijn zin! Ik herinnerde hoe leuk ik het lopen vond, de uitzichten waren werkelijk adembenemend (de foto’s die Dave me had laten zien waren er niks bij), mensen erg vriendelijk (terwijl ze je een poot uitdraaien voor het eten en drinken daar, maar ach, die moeten ook leven), geen rommel en lawaaierig verkeer en vooral: de weg was makkelijk. Een fijne stabiele weg zonder ingewikkelde landslides of klimparijen. Meeste uitdaging lag in het ontwijken van de eindeloze stoeten van bepakte muilezels en de zogenaamde ‘porters’. Nou deze porters zijn wat aparts. Ze dragen spullen (meestal bagage van toeristen die ze inhuren) over de trek van dorp naar dorp. Nou heb ik het niet over een klein backpackje, met 5 tot 10 kilo erin, zoals wat wij droegen. Ik heb het over pack’s die veelal groter zijn dan zijzelf, met 30 tot 60 kilo aan rotzooi erin. En ik bedoel rotzooi. Het is werkelijk ongelofelijk wat ze over de bergen sjouwen: kippen, hout, sinasappelen, rijst en vooral HEEL VEEL bagage. Wij hebben ons verbaasd over wat sommige mensen meenemen op zo’n trek. Hun gehele gardarobe, kookgerei, eten(je kan iedere maaltijd in een restaurant eten voor 5 tot 10 euro per dag) enzovoorts enzovoorts. Werkelijk, waar een mens niet zonder kan. En dan heb ik nog niet eens het meest ongeloofelijke deel van dit verhaal verteld: De porters dragen al deze zooi op 1 en dezelfde manier: met hun hoofd. Echt, ze maken een hoofdband vast aan hun pack, of mand of whatever en doen die om hun voorhoofd. En zo ploeteren ze een berg over.
Jullie begrijpen dat ik, na het zien van deze mensen, me voor nam om deze trek helemaal uit te lopen. Fuck hoogtezieke of 5400 meter, als zij het kunnen met hun hoofdband packs en korte beentjes dan moest ik het zeker kunnen. Dus met al deze overmoed was ik degene die tijdens onze acclimatisatie/rust dagen in Manang voorstelde om naar een nabij gelegen toeristatractie te gaan: Een ijsmeer in de bergen. Het wordt namelijk aangeraden om tijdens je rustdagen wandelingen naar hoger gelegen gebieden te maken. Op die manier kan je lijf rustig wennen aan hoogtes, omdat het ‘s avonds weer in een lager gelegen gebied slaapt. En dit meer was hoger, 1100 meter hoger om precies te zijn. Het informatie centrum zei dat het het ons ongeveer 3,5 uur zou kosten om daar te komen. Een simpele calculatie zou ons vertellen dat we dan ieder uur ongeveer 350 meter zouden moeten klimmen, een hoogte waar we tot dan toe ongeveer een halve tot hele dag over deden (de afstand was dan uiteraard langer, maar toch). Alarmbellen hadden moeten rinkelen maar nee, ze bleven stil. Moet die van mij toch maar eens naar Ansien Klokkewinkel brengen. Jullie begrijpen de uitkomst van dit verhaal. De hele ijsmeer trip was een drama. Het duurde eindeloos, en na iedere beklommen berg wilde ik me op de grond gooien en als een direjarige schreeuwen: Zijn we er nou nog niehiehiehiet???!!!! Na 1,5 waren we beiden he-le-maal kapot van de hoogte en vermoeidheid: geen adem, koppijn en simpelweg niet meer je ene voet voor je andere kunnen zetten. En dan toch doorgaan he, want als de 1 wilde opgeven dan wilde de ander niet onderdoen en dus gingen we door. Na 4,5 uur van puur op je tandvlees lopen bereikten we eindelijk ons doel: het ijsmeer. En nou wil iedereen natuurlijk weten of het het waard was. Nou geloof me: al was het meer van puur goud geweest dan was het het nog niet waard geweest!
De dag na dit avontuur waren we natuurlijk nog stuk en hebben we heerlijk gerelaxed met film’s kijken in de lokale bioscoop. Ja echt, Manang op 3200 meter hoogte had een biooscoop. Ok, het assortiment films was ietwat verjaard (oa 7 years in Tibet en Touching the Void), maar de banken waren van super zacht yakhaar en er werd een houtkachel gestookt. En voor 250 rupies (ongeveer 2 euro) krijg je popcorn en thee bij je film. Na die dag waren we helemaal klaar voor het laatste deel van de reis, de klim naar Thorung La: de pass op 5400 meter hoogte, die ons 2 dagen zou kosten. Ik had me op het ergste voorbereid, dacht dat elk van deze 2 dagen net zo erg zou zijn als de ijsmeer dag. Maar de eerste dag bracht ons verassend snel naar onze eindbestemming: de basiskamp aan de voet van de piek. De volgende dag moesten we 1200 meter omhoog en daarna 1800 meter naar beneden in 1 dag. Mentaal had ik me voorbereid op het ergste. Opstaan om 4 uur ‘s nachts (rond 8 uur begint het te waaien dus het is beter om vroeg te gaan) en van daaruit alleen maar klimmen klimmen klimmen. Ik ging voorop, zoals altijd (ik klim iets sneller dan Dave maar ik denk dat hij het gewoon leuk vind om naar mijn kont te kijken) en zette mijn verstand op nul. Dit zou lang en moeilijk worden. Ik zou erg moe worden. Zo moe dat ik mijn ene voet niet meer voor mijn andere zou kunnen zetten. Ik probeerde op mijn ademhaling te letten, wilde niet buiten adem raken zoals bij de ijsmeer klim. Ik was zo geconcentreerd bezig dat ik helemaal verrast was toen ik ineens vlaggen en blije mensen zag in de sneeuw. We waren er! Zomaar ineens, in 3,5 uur! En ik was niet eens moe! Ik denk dat ik zelden zo trots ben geweest als op die koude klif.
De 1800 meter naar beneden was natuurlijk geen pretje maar ach, niets kon mij van mijn roze wolk krijgen. Heb het toch maar even mooi geflikt, grietje uit het laagste land van de wereld. Mijn weg gemaakt vanuit het dak van de wereld waar mensen overleven op wortels, aardappelen en rijst naar de andere kant van de berg waar er een heuse weg is, met verkeer zonder oren en een staart. Wat overigens betekende dat ik van plan was geen stap meer te verzetten zodra we daar aankwamen. Gelukkig begreep Dave dat, en hij wilde eigenlijk ook lekker lui zijn. En vlees eten, want tijdens onze trek hebben we overleefd op Dal Bhat, een vegentarisch tradioneel Nepalees gerecht, wat erg lekker is maar na een week je neus uitkomt.
En als jullie denken dat het relaxen geblazen was na deze dodentocht in kwadraat, think again. Omdat we toch in het juiste gebied waren, en niet een 13 uur durende bustrip terug wilden maken, besloten we een gezellige wild water rafttrip te maken. Definitie van een wild water raft trip (voor zover de naam nog niet alles zegt): Met 10 man in een plastic rubber boot een kolkende rivier afvaren met 1 gids achterin de boot (= de minst gevaarlijke plek, zo slim zijn ze wel) die afwisselend: ‘peddelen’ of ‘vasthouden’ roept. Iedereen herinnert zich vast nog wel de ‘wild water ride’ in Slagharen. Nou zoiets, maar dan 8 uur per dag lang. Dus… Drie dagen en 30 bijna doodervaringen later namen we toch die bustrip van 13 uur (schade: 3 dode kippen en 1 lekke band) en zijn we terug in Katmandu. En jullie begrijpen dat ik vandaag niks doe. Nou ja, niks. De hotelkamer maakte me dodelijk allergisch en ben daarom verhuist naar het dakterras; met uitzicht over de stad en de bergen in de achtergrond. Moest 6 trappen op om hier te komen en vind dat beweging zat voor vandaag. Bovendien stikt het hier van de ratten (1 zit me al een uur te bespieden en komt langzaam dichterbij) en dus heb ik mijn ’wildlife’ quota ook weer gehaald. Dave kan trots op me zijn ;)

In ieder geval, vermaak me kostelijk, vertel me hoe het daar is gesteld!

Dikke poes
Geja