Eindelijk: De Westkust!

18 november 2008
Hallo Kijkbuis kinderkens!!

Eindelijk wat foto's van de afgelopen tijd, en een nieuw weblog (de oude is zo bejaard, die kan zowat in de bijbel)

19 november 2008
OK, dat viel gister dus een beetje in het water, het huis waar we op dit moment verblijven werd van het één op het andere moment overgenomen
door Ieren met dozen bier en bbq vlees, dus jullie begrijpen dat ik wat afgeleid was. Maar nu gaat het er toch van komen: Een nieuwe web log.

Ik denk dat ik met mijn laatste web log officieel in Mount Magnet gebleven was, omdat mijn Kalberry log meer ging over het feit dat ik langer in Oz blijf. Daarbij komt dat een paar van mijn foto's nog uit Mount Magnet stammen, om precies te zijn van de race dag die we daar hebben gehad.
Voordat ik daarover vertel moeten jullie eerst begrijpen dat Australiers gek zijn op races. Het maakt niet uit wat er raced; paarden, honden of auto's, zolang ze er maar geld op kunnen zetten en veel kunnen drinken om te vieren dat ze winnen of de teleurstelling te verdrinken als ze verliezen. Ieder nietszeggend dorpje heeft zijn eigen race dag waar iedereen, jong en oud, zich opdoft om een dag volledig uit hun plaat te gaan en veel geld uit te geven. Zo ook Mount Magnet. Wij, als naive buitenlanders, snapten daar natuurlijk niks van, dus race dag begon voor ons als een dag als alle anderen. 's Morgens werken in de pub, de middag vrij om te zien waar alle ophef over was en 's avonds weer werken. Dus na een ochtendje werken hijsden we ons in onze jurken en namen we de bus naar de races. Daar aangekomen kwamen we er achter hoezeer we publiek geliefde figuren in Mount Magnet geworden waren, we kenden de helft van mensen daar en iedereen wilde drank voor ons kopen. Dus binnen 2 uur stonden we te schommelen op onze benen en waren we zelfs dapper genoeg om een paar voorzichtige gokjes te wagen. Met mijn geluk had ik niet verwacht wat te winnen, wat ook niet gebeurde, maar Sanne's techniek van 'wed op het paard met de meest belachelijke naam' werkte aardig goed voor haar. Haar paard 'Why the long Face' kwam als eerste binnen, jammer genoeg had ze maar 2 dollar op hem ingezet, en de 6 dollar winst verloor ze 2 minuten later toen "Tanki-Wanki-Takkie-Wakkie" als laatste binnen kwam. En al deze opwinding in de hete zon moest natuurlijk goed nat gehouden worden, en niet met water. Dus na een middagje lol op de races (zie de idiote grijns op mijn gezicht op de race foto's voor bewijs), was het werken die avond (in een afgeladen volle bar) heeeeeeel erg moeilijk.

De volgende dag vertrokken we met Foetus naar Geraldton. De schat had een paar dagen vrij genomen. Geraldton was oke, voor ons was het simpelweg weer fantastisch om in een redelijke stad te zijn, ik ging uit mijn dak toen ik een Mac Donalds zag (nog nooit zo blij geweest met een kartonnen stuk vlees op een plastic broodje...)
We hebben nog even overwogen om een nieuwe baan te zoeken in Geraldton maar besloten toen dat we toch liever echt iets van de westkust wilden zien (in plaats van de Mount Magnet woestijn). Dus vroegen we of Foetus ons naar Kalberry, een klein strand stadje, wilde brengen. Op de weg daar naar toe kwamen we langs 'The Pink Lake', een intens roze meer! Het komt op de foto's niet echt over maar dit weer was zo roze dat het leek alsof het gemaakt was van My Little Pony's plas. Heel apart.
Kalberry was prachtig, mooie stranden en schitterend weer. Maar ondertussen beseften we ons terdege dat ons Mount Magnet geld er hard doorheen ging, en we ernstig moeten sparen omdat we aan de oostkust waarschijnlijk geen (of veel minder) geld kunnen verdienen. Dus besloten we naar Karratha te reizen, omdat we daar goede dingen over gehoord hadden als het op werk aankwam. Plus dat we in Gelaldton Dave hadden ontmoet, een relaxte, lieve Nieuw Zeelander die er geen probleem van maakte als we op zijn bank sliepen als we in Karratha aankwamen (accomodatie vinden is erg moeilijk en duur in Karratha). Maar voordat we daar naar toe gingen besloten we dat we echt één van de mooiste plekken in Australie moesten bezoeken: Coral Bay!
Met de bus van Kalberry naar Coral Bay gereisd en echt waar, dit is zonder meer een paradijselijke plek. Water zo blauw en helder dat het zonde is om erin te gaan en stranden zo wit dat het zeer doet aan je ogen. Schitterend. In Coral Bay hebben we dan ook echt werkelijk niks uitgevoerd, 5 dagen lang languit op onze rug gelegen en gefeest. The Melbourne cup dag was in deze week, Melbourne Cup is een paardenrace in Melbourne maar iedereen in Australie gebruik dat als excuus om een dag lang feest te vieren a la Koninginnedag in Nederland. Werkelijk, iedereen heeft een dag vrij omdat ze rondjes rennen met paarden ergens in het land, idioot. Natuurlijk kon ons dat aan onze reet roesten, ieder excuus voor een feestje is er één, dus hebben we ons van 's morgens tot diep in de nacht kostelijk vermaakt met onze nieuwe vrienden; een band die in de kroeg speelden. Ik was zo uitgelaten dat ik de hele nacht liedjes heb gezongen totdat ik geen stem meer over had (en ik denk dat niemand dat erg vond...). Verder hebben we nog gesnorkeld, wat vooral fantastisch was omdat Sanne (die het in haar broek doet als ze een goudvis ziet) werd aangevallen door snapper's (grote vriendelijke vissen met een voorliefde voor bange meisjes met krullend haar). De kerel die ons de snorkeltoer gaf had ons van te voren gezegd dat we een zeester (armen en benen gestrekt) moesten imiteren wanneer dat zou gebeuren, en ik plas nog in mijn broek als ik Sanne's verwoede pogingen tot een zeester voor me zie, terwijl ze werd aangerand door 25 snappers.

Vanuit Coral Bay kregen we een lift naar Karratha (lees: gratis en voor niks) en bivakkeren we op Dave's bank (lees: gratis en voor niks). Tja, we beginnen al aardige schooiers te worden. Binnen een paar dagen hadden Danica en ik een baan bij de Subway (een broodjes gigant) geregeld, en wel als 'Sandwich Artist'. Klinkt heel wat maar het betekend dat we onder pubers moeten werken. Werkelijk, een 13 jarig grietje die verteld hoe ik mijn werk moet doen, hoe laag kan ik zinken? Gelukkig heb ik daarnaast ook een baan in een bar/club versierd, waar ik volgende week begin.

Karratha op zich is niet zoveel aan maar gelukkig zijn onze huisgenoten Dave en Rory (een stapelgekke Ier die mij 'fish' noemt omdat hij nog nooit een meisje heeft ontmoet die sneller bier drinkt dan hem) erg koel en nemen ons constant op sleeptouw. Zoals een nachtelijk ritje naar een enorme gasfabriek hier in de buurt (en met enorm bedoel ik de grootte van Urk) waar we tig kangoeroes en een slang van 2.5 meter tegen het lijf liepen! Bovendien heeft Karratha een boel prachtige eilanden, net uit de kust waar we een paar keer met Dave's boot naar toe zijn geweest. Dat is een vreemde ervaring, je komt op deze paradijselijke stranden, waar de zeeschildpadden voorbij komen zwemmen, en je bent de enige daar! De laaste keer dat we zijn gaan varen heb ik zelfs wilde dolfijnen gezien, werkelijk ongelofelijk (en natuurlijk was ik mijn camera vergeten. Knaak...)

Aanstaande zondag vertrekt Sanne naar Melbourne om daar Jan weer te zien en moeten we het zonder haar zien te redden. Waarschijnlijk ga ik na Kerst ook daar naar toe, nu eerst wat serieuze centjes verdienen.

Oja, ik heb al een paar Sinterklaas kaarten gehad, hilarisch, het kostte me een half uur om aan Rory uit te leggen wie de goedheiligman was en dat het echt niet racistisch was dat zijn slaven zwart waren ;). Dank je wel allemaal!!

Tot de volgende keer,

Un dikke poes
Ge